نام او را احمد بگذار

پس از شهادت امام هشتم (ع) هشتاد نفر از دانشمندان و فقهای بغداد و شهرهای دیگر برای انجام مراسم حج به مکه سفر کردند، در سر راه خویش به مدینه وارد شدند تا امام جواد (ع) را نیز ملاقات کنند این گروه به خانه‌ی امام صادق (ع) که خالی بود وارد شدند، در این هنگام حضرت جواد که خردسال بود وارد مجلس آنان شد، شخصی به نام «موفق» او را به حاضران معرفی کرد، همه به احترام ورود امام برخاستند و سلام کردند، آنگاه پرسش‌هایی عنوان شد که امام به خوبی پاسخ داد و همه از اینکه آثار امامت را در آن وجود گرامی دیدند به امامت او اطمینان بیشتری پیدا کردند و خوشحال شدند.
یک تن از آنان به نام «اسحق» می‌گوید من نیز در نامه‌ای ده سؤال نوشتم تا از آن حضرت بپرسم و با خود گفتم اگر آن بزرگوار به پرسش‌های من پاسخ داد از او تقاضا می‌کنم که دعا کند که خدا فرزندی را که همسرم به او حامله است پسر قرار دهد. مجلس به طول انجامید و پیوسته از آن بزرگوار می‌پرسیدند و او پاسخ می‌داد در این هنگام برخاستم بروم تا روز بعد نامه‌ی خود را به آن حضرت بدهم، امام تا مرا دید فرمود:
«اسحق! خدا دعای تو را مستجاب کرد، نام فرزندی را که خدا در آینده به تو خواهد داد، احمد بگذار»! گفتم: سپاس خدای را بی‌تردید این همان حجت خداست.
اسحق به وطن خود بازگشت و خداوند پسری به او عنایت کرد و نام او را «احمد» گذاشت [1] .