شروع امامت

شیخ مفید رحمه‌الله در «ارشاد» از جعفر بن محمد نقل می‌کند که معلی بن محمد گفت: روزی با ابوجعفر علیه‌السلام درباره‌ی مرگ پدرش صحبت می‌کردم، و نگاه به قد و قامت کودکی او می‌نمودم که چگونه امامت به او منتقل می‌شود، ناگاه نگاه تندی به من کرده، فرمود:
یا معلی! ان الله احتج فی الامامة ما احتج به فی النبوة فقال: (و آتیناه الحکم صبیا) [1] .
ای معلی! خداوند در امامت احتجاج فرمود همان طور که در نبوت احتجاج فرموده، یعنی حجت آورده و در آیه‌ی کریمه می‌فرماید: و ما حکم و فرمان نبوت را به صبی و کودک - یعنی عیسی بن مریم - دادیم، چگونه ولایت را به کودک ندهیم.
حمیری نیز در «بصائر الدرجات» نظیر این روایت را نقل کرده با این اضافه که فرمود:
«فلما بلغ اشده و بلغ اربعین سنة، فقد یجوز أن یؤتی الحکمة و هو صبی و یجوز أن یؤتی و هو ابن اربعین سنة» [2] .
گاهی به اقتضای زمان، مکان، محیط، عصر اجتماع و نیاز خلق، فرمان نبوت را به صبی می‌دهد که در گاهواره بگوید: «انی عبدالله آتانی الکتاب» و گاهی تا به سال چهل نرسد نمی‌دهد، زیرا سابقه نیروی جسمانی و روحانی او باید مناسبت محیط عصر باشد.
چنانچه حضرت موسی علیه‌السلام و حضرت محمد صلی الله علیه و آله در چهل سالگی به نبوت مبعوث شدند.