سزای شهادت دروغ‌

حضرت امام جواد علیه‌السلام فرمود: به تأخیر انداختن توبه فریب است.
منقول است که جماعتی از غمازان تبه کار و سیه روزگار، نامه‌ها برای معتصم خلیفه نوشتند که امام محمد تقی علیه‌السلام اراده خروج نموده اگر در مقام دفع آن برنیایی مملکت تو فاسد گردد. پس معتصم به وزرای خود گفت: گواه باشید که محمد بن علی علیه‌السلام اراده خروج کرده، اگر از من ضرری به او برسد، معذور خواهم بود. پس آن حضرت را به مجلس خود احضار نمود و گفت: ای اباجعفر علیه‌السلام! شنیده‌ام تو اراده خروج داری؟ حضرت فرمود: به خدا قسم که هیچ از آن که گفتی از من صدور نیافته. معتصم گفت: آن جماعتی که به من این خبر را داده‌اند، حاضرند در حضور تو شهادت بدهند. حضرت فرمود: بسیار نیکوست که در مقام تحقیق این سخن معلوم گردد. پس آن جماعت را حاضر کردند، در آن وقت که برای این امر تحقیق می‌شد، در میان شکاف کوهی نشسته بودند، چون آن جماعت حاضر شدند و ادای شهادت نمودند که امام محمد تقی علیه‌السلام اراده خروج دارد و ما این سخن را از توابع و غلامانت شنیده‌ایم. آن حضرت در آن حال دست نیاز به درگاه حضرت ایزد متعال برداشت و گفت:
الهی این جماعت دروغ گفتند و در شهادت به طریق کذب و خلاف رفته‌اند، عذرشان را قبول نکن و در همین ساعت ایشان را به سزای خود برسان.
راوی گوید: در همان لحظه کوه از دو طرف به لرزه درآمد و از اطراف به آن جماعت روی نهاد و هر یک از ایشان که بر پای می‌ایستادند به روی می‌افتادند. چون معتصم این حال را مشاهده کرد، نهایت خوف و وحشت به او دست داد و زبان به عذرخواهی گشود و بعد، از آن حضرت التماس دعا برای رفع آن بلای عظیم کرد. سپس آن حضرت دست به دعا برداشته و گفت: الهی! تو می‌دانی که این جماعت دشمنان تو و رسول خود و اولاد رسول تو هستند. جزای ایشان را برای قیامت بگذار. در همان لحظه آن بلا رفع شد و صدق گفتار آن حضرت و خلاف و دشمنی آن جماعت ظاهر گردید.