سوگند خوردن و نذر کردن

شیخ طوسی آورده است:
از علی بن مهزیار اهوازی، روایت شده که گفت: مردی خدمت امام جواد علیه السلام، نامه نوشت و ماجرایی را برایش تعریف کرد.
حضرت در جوابش نگاشت: به خدا سوگند! چنین چیزی نبوده است و من، البته در هیچ شرایطی خوش ندارم به خدا قسم بخورم ولی با این حال اندوهگین شدم از اینکه او، چیزی که اصلا نبوده است را، به زبان آورده است. [1] .
شیخ حر عاملی نقل کرده است:
احمد بن محمد بن عیسی در کتاب نوادر خود آورده است: از امام جواد علیه السلام روایت شده که در جواب این سؤال که آیا درست است که مالکی، وقتی، سوگنداد کرد که مملوک خود را به تعداد معینی بزند، به همان تعداد چوب بهکدیگر ببندد و مملوک خود را با آن بزند؟ فرمود: آری.[2] .
شیخ طوسی گفته است:
از ابو علی بن راشد روایت شده که گفت: به امام جواد علیه السلام عرض کردم: فدایت شوم! همانا زنی از بستگان ما که فرزندش بیمار شد، دست به دعا برداشت و گفت: خدایا! اگر فرزندم را شفا دادی، فلان کنیز در راه تو آزاد باشد؛ کنیز از این ماجرا بی خبر است؛ بفرمائید فدایتان گردم! کدامک از آزاد کردن او، صرف کردن قیمتش در راههای خیر، برتر و گرامی تر است؟ حضرت فرمود: کاری جز آزاد کردن او، روا نیست. [3] .
شیخ حر عاملی نقل کرده است:
احمد بن محمد بن عیسی در کتاب نوادر خود روایت کرده که امام جواد علیه السلام، درباره مردی که نزد حجر الاسود با خدای متعال، عهد کرده که هرگز به کار حرامی نزدیک نشود؛ وقتی برگشت بدنبال کار (حرام) خود رفت، فرمود:ک بنده آزاد می کند؛ا شصت روز، روزه می گیرد؛ا شصت مسکین، طعام می دهد و آنچه زیر پا گذارده، به مراتب بزرگتر است و نیز از خدای متعال طلب آمرزش کرده، به سوی او باز می گردد. [4] .