درآمدن مرواریدهای هزار دانه از آستین امام جواد

می‌گویند: روزی ام‌الفضل به مأمون ملعون گفت: «مرا دادی به مرد فقیری که سبب ننگ ما شده است.»
مأمون این سخن را سبب خجالت خود دیده و بسیار منفعل شد و این سخن را نقل کرد تا آنکه به امام جواد علیه‌السلام رسید. پس آن حضرت به مأمون گفت: «می‌خواهی تو را از خجالت و ننگ بیرون بیاورم؟»
او گفت: «بلی.»
حضرت فرمود: «امر کنید که مردم را ندا کنند تا در مسجد جمع شوند.»
پس همه در مسجدی که چهل ستون داشت جمع شدند و مسجد پر شد.
امام جواد علیه‌السلام به منبر آمد و خطبه‌ی بلیغی را بیان نمود و فرمود: «خلیفه از خویشی با خاندان رسول صلی الله علیه و آله و سلم به سبب فقر ایشان ننگ دارد و مردم به او طعنه می‌زنند و من می‌خواهم این ننگ را از او بردارم.
همه بدانند که ما خاندان عصمت، به دنیا و زخارف آن محتاج نیستیم، ما خود آن را قبول نمی‌کنیم و الا هر چه می‌خواهیم برای ما میسر است.
حال ما می‌خواهیم که امروز به فقرا احسانی بکنیم که کسی مثلش را نکرده باشد.»
سپس آن حضرت دست مبارکش را بلند کرده و با اعجازی شگفت‌انگیز از آستین مبارکش در دامان هر یک از فقراء، مرواریدی هزار دانه به قیمت پانصد دینار یا بیشتر انداخت.
چون اغنیاء و ثروتمندان این جریان عجیب را مشاهده کردند به طمع افتادند و از حضرت تقاضای بخشش نمودند.
حضرت به آنها فرمود: «برای رسیدن این احسان منتظر شوید.»
سپس آن حضرت قدری از خطبه‌اش را اداء فرمود، بعد از آن دست مبارکش را بلند کرد و فرمود: «این احسان ما بر اغنیاء است.» پس از آستین مبارکش به همه‌ی اغنیاء مثل بار اول مرواریدهای هزار دانه عطا نمود.
سپس جماعت قضاة به طمع آمده و از آن حضرت درخواست عطاء نمودند و حضرت مثل دفعات قبل مقداری از خطبه‌اش را ادا فرمود و سپس به هر یک از ایشان مروارید هزار دانه اعطاء نمود.
خلاصه به همه‌ی اهل مجلس بخشش نمود تا آنکه مأمون نیز به طمع افتاد و امام جواد علیه‌السلام به او نیز مثل دیگران اعطاء نمود، و احدی از آن انعام و بخشش فرو نماند.
پس همه بی‌اختیار حمد و ثنای آن حضرت را به زبان جاری نمودند و در کار او و اعجاز او متحیر شدند و جلالت شأن و قرب آن حضرت نزد خداوند متعال بر آنها معلوم گردید و ملقب به جواد گردید و او را جواد نامیدند، چرا که جود حاتم در مقابل جود امام جواد علیه‌السلام مانند یک قطره در مقابل اقیانوس بی‌کرانی می‌باشد. [1] .