تفسیر آیه«ما ضل صاحبکم و ما غوی»

قمی آورده است:
حسین عباس از امام جواد علیه السلام روایت کرده که در تفسیر آیه(ما ضل صاحبکم و ما غوی) [1] «هرگز دوست شما (محمد صلی الله علیه و اله)، منحرف نشده و مقصد را گم نکرده است»، می فرمود: هرگز در مورد معرفی علی علیه السلام، منحرف نشده و به بیراهه نرفته و پیرامون آن، هرگز از هوای نفس، سخن نمی گوید؛ آنچه می گوید، چیزی جز وحی که بر او نازل شده، نیست.
سپس فرمود: «آن کس که قدرت عظیمی دارد (جبرئیل امین) او را تعلیم داده است؛» آنگاه به حضرت، رخصت داده شد و او به آسمان رفت و خدای متعال در این باره فرمود: [«همان کس (پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله) که توانایی فوق العاده دارد، او سلطهافت - در حالی که در «عالی ترین افق»، قرار داشت - سپس نزدیک و نزدیکتر شد - تا آنکه فاصله او (با خداوند) به اندازه فاصله دو کمانا کمتر بود...]. فاصله میان لفظ خداوند و شنیدن محمد صلی الله علیه و اله به اندازه فاصله طاق و تار کمان بود «در اینحال خداوند، آنچه را وحی کردنی بود به بنده اش وحی فرمود». رسول خدا صلی الله علیه و اله راجع به چگونگی این وحی، مورد سؤال قرار گرفت که حضرت در جواب فرمود: به من وحی شد که علی علیه السلام بهقین، آقا و سرور جانشینان (یا مؤمنان) و پیشوای پرهیزکاران و رهبر و فرمانده روی سپیدان و نخستین جانشین خاتم پیامبران است. مردم با شنیدن این سخن، بنای بگو مگو گذاشتند و پرسیدند: آیا این سخن از جانب خدای متعال و رسولش می باشد؟ ولی خدای متعال به پیامبر خود دستور داد که به آنان بگو: «قلب پاک او در آنچه دید، هرگز دروغ نگفت» سپس با مردود شمردن سخنان آنان فرمود: آیا با او درباره آنچه (با چشم خود دید)، مجادله می کنید؟!» آنگاه حضرت رسول صلی الله علیه و اله خطاب به مردم فرمود: البته راجع به علی علیه السلام، مأموریت دیگری دارم که باید او را به امامت امت، منصوب نمایم و به امت بگویم: (علی) علیه السلام بعد از من، ولی (و صاحب اختیار) شماست و او، چونان کشتی (نوح) است، در روز غرق شدن همگان؛ هر کس درون آن در آید، نجات میابد و هر کس از آن خارج گردد، غرقه غرقاب هلاکت می شود.
سپس فرمود: «و بار دیگر نیز او را مشاهده کرد» می فرماید: (امین) وحی راکبار دیگر دیدار نمودم [«نزد سدره المنتهی»]، جایی که شیعیان در بهشت و در سایه سار آن به گفتگو می نشینند؛ آنگاه خدای متعال فرمود: به آنان بگو: «در آن هنگام که چیزی سدره المنتهی را پوشانیده بود.»؛ می فرماید: در آن هنگام که سدره المنتهی را پوششی از نور، پوشانده بود، «چشم او هرگز منحرف نشد....»؛ می فرماید: چشم از آن حجابهای نور، نابینا نگشت. «طغیان نکرد، و آنچه دید، واقعیت بود.»؛ می فرماید: و قلب با افزودن چیزی بر موضوع وحی،ا کاستن چیزی از آن، طغیان نکرد؛ «او، البته پاره ای از آیات و نشانه های بزرگ پروردگارش را دید.» [2] ؛ می فرماید: البته سخنی شنید که اگر آن سخن نبود قوی و نیرومند می شد آنچه باید نیرومند می شد! [3] .