ناخشنودی علی(ع) از امت قبل از شهادت

امام حسن علیه‌السلام قبل از شهادت علی علیه‌السلام فرمود:
قال علیه‌السلام:
کانت البارحة لیلة بدر، و کان امیرالمؤمنین علیه‌السلام یوقظ اهله للصلاة، حتی کان فی وجه الصبح، فخفق خفقة، ثم انتبه فنادی: یا حسن. قلت لبیک. قال: رأیت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم قد اقبل، فشکوت الیه ما لقیت من امته من اللأود و اللدد. فقال لی: یا علی ادع الله علیهم. فقلت: اللهم ابدلنی بهم من هو خیر لی منهم، و ابدلهم بی من هو شر لهم منی، ثم خرج فکان من امره ما کان. [1] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(دیشب شب بدر بود. و امیرمؤمنان، همواره فرزندان خود را برای نماز بیدار می‌کرد تا سپیده دم شد. در این هنگام چرتی او را فراگرفت و سپس بیدار شد و صدا کرد: حسن! عرض کردم: لبیک. فرمود: پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را دیدم که رو به سوی من می‌آمد.
من نسبت به آن دشمنی و محنت‌ها و سختی‌هایی را که از امتش دیده بودم به او شکایت کردم و ایشان فرمود: ای علی بر آنها نفرین کن. گفتم، بارخدایا! آنان را از من بگیر و بهتر از آنان را به من عنایت فرما و مرا از آنان بگیر و بدتر از من را بر آنان مسلط کن. و سپس از خانه خارج شد و کار ایشان به آنجا رسید که شهید شد. [2] .