مناظره دوم با عمرو بن عاص

روایت شده: هنگامی که امام علیه السلام بر معاویه وارد شد عمرو بن عاص هیبت و وقار آن حضرت را دید و خشمگین شد، و از کینه و حسد لبریز گردید، و گفت: نادان و ناتوانی که عقلش بین ریشهایش می باشد نزد شما آمد، عبدالله بن جعفر حاضر بود و از این سخن برآشفت و به او فریاد زد - تا آنکه سخن عبدالله بن جعفر را نقل کرده - و امام سخن آنان را می شنود و می فرماید:
ای معاویه! همواره نزد تو بندگانی هستند که دندان به گوشت مردم فرو می برند، بخدا قسم اگر بخواهم کاری می کنم که ناگواریهایی شدید برایت پیش آید و نفسهایتان به تنگی گراید.
سپس این اشعار را خواند:
ای معاویه آیا عبد سهم را فرمان می دهی که مرا در حضور مردم ناسزا بگوید.
هنگامیکه قریش مجالس فراهم می آورند و تو می دانی که آن ها چه منظوری دارند.
تو از روی نادانی به من ناسزا می گوئی با کینه ای که همیشه از ما به دل داری.
آیا تو هم به مانند من پدری داری، که به آن افتخار کنی یا نیرنگ می بازی.
ای پسر حرب تو جدی مانند جد من نداری، که فرستاده خداست اگر بخواهی جدها را به یاد آوری.
مانند مادر من مادری در قریش نیست که فرزندان با حسبی از آن زاده شود.
ای پسر حرب کیست که مثل من بسراید و فردی همچون من شایسته سرزنش نیست.
خاموش باش و دست به کاری مزن که از ترس آن کودکان پیر شوند.
مناظرته مع عمرو بن العاص
روی انه لما دخل الامام علیه السلام علی معاویة، رای ابن العاص ما فی الامام من عظیم الهیبة و الوقار ساءه ذلک، و تمیز من الغیظ و الحسد، فقال: قد جائکم الافة العیی الذی کان بین لحییه عقله، و کان عبدالله بن جعفر حاضرا فلذعه قوله فصاح به - الی ان قال: - و سمع الامام الحدیث قال:
یا معاویة! لا یزال عندک عبد راتعا فی لحوم الناس، اما والله لو شئت لیکونن بیننا ما تتفاقم فیه الامور، و تحرج منه الصدور.
ثم انشاء یقول:
اتأمر یا معاوی عبد سهم
بشتمی و الملا منا شهود
اذا اخذت مجالسها قریش
فقد علمت قریش ما ترید
اانت تظل تشتمنی سفاها
لضغن ما یزول و ما یبید
فهل لک من اب کابی تسامی
به من قد تسامی او تکید
و لا جد کجدی یا ابن حرب
رسول الله ان ذکر الجدود
و لا ام کامی من قریش
اذا حصل الحسب التلید
فما مثلی تهکم یا ابن حرب
و لا مثلی ینهنهه الوعید
فمهلا لا تهج منا امورا
یشیب لهولها الطفل الولید