آیا کسی هست مظلومی را یاد کند

آخرین فرستاده خدا و سرور پیامبران فرمودند:
من زاره فی بقعته، تثبت قدمه علی الصراط یوم تزل فیه الأقدام.
کسی که امام حسن علیه‌السلام را در بقعه‌ی خودش در مدینه زیارت کند، قدمش بر پل صراط روزی که قدمهای همه می‌لغزد ثابت و استوار خواهد بود.
فضائل امام حسن مجتبی علیه‌السلام: 273، به نقل از امالی صدوق قدس سره. در همهمه‌ی سخت اندوهی که راه تنفس را از سینه‌ی انسانها می‌گرفت و والاترین فضائل در بالای تخته چوب مورد تهاجم قرار می‌داد، مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام و پیروان آنان در سخت‌ترین فشارها و در سرکوب و ناامنی و نگرانی، روزگار را می‌گذراندند و گردبادهای سیاست، افکار و آرزوهایشان را درهم می‌شکست، چگونه بستری برای نشر معارف الهی هموار می‌نمود. با آن حال هرگاه اندوه‌ها سینه‌ی دومین فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را می‌فشرد همو که حلم در پیشگاه او زانو زده، یادی از آخرین امیر صالحان و نظاره‌گر افعال ناشایست جهانیان می‌کرد و او را می‌ستود و قلب مطهر و مهربان خویش را تسکین می‌داد.
به نمونه‌ی از فرموده‌اش که مردم را خطاب قرار می‌داد توجه می‌نمائیم.
ای مردم؛ آیا نمی‌دانستید که هر کدام از ما خاندان وحی و رسالت تحت سیطره و حاکمیت طاقوت زمانش زندگی می‌کند و به ناچار فشار ستم بر او تحمیل می‌گردد، جز «قائم» ما، همو که روح‌الله عیسی بن مریم به امامت او نماز می‌گذارد، چرا که خداوند ولادت او را مخفی و شخص او را پنهان می‌دارد تا هنگامی که به دستور او ظهور کند.
تا اینکه بیعت قدرتمداری را به گردن نداشته و تحت حاکمیت ظالمی زندگی نکند.
او نهمین امام معصوم از نسل برادرم امام حسین علیه‌السلام و فرزند بهترین بانوان است. خداوند در غیبت او عمرش را طولانی می‌کند آنگاه به قدرت خویش او را در چهره‌ی کمتر از چهل سال ظاهر می‌سازد تا بداند همگان که خداوند بر هر کاری قادر و توانا است [1] .