دیه کسی که قاتلش ناشناخته است

کلینی با سند خود از امام صادق علیه‌السلام نقل کرده است:مردی را با کارد خونین در دست، بر سر جنازه‌ی آغشته به خونی، در خرابه‌ای پیدا کردند و نزد امیرمؤمنان علیه‌السلام آوردند. حضرت علی علیه‌السلام به او فرمود:چه می‌گویی؟ گفت:ای امیرمؤمنان! من او را کشتم.علی علیه‌السلام فرمود:ببرید و قصاصش کنید. و چون او را بردند تا بکشند، مردی شتابان آمد و گفت:شتاب نکنید و او را نزد امیرمؤمنان علیه‌السلام برگردانید. و برگرداندند و گفت:ای امیرمؤمنان! سوگند به خدا! این مرد بی‌گناه است، من او را کشته‌ام. امیرمؤمنان علیه‌السلام به مرد اولی فرمود:با این که تو مرتکب قتل نشده بودی، چرا به زیان خود اقرار کردی؟ او عرض کرد:ای امیرمؤمنان! چون این افراد مرا با آن کیفیت [نزد شما آوردند] و به زیان من شهادت دادند، دیگر نمی‌دانستم چه بگویم. از این رو، اقرار کردم، و من کسی هستم که در همسایگی این خرابه، گوسفندی را سر بریدم و ادرارم گرفت و داخل خرابه شدم و [ناگاه] آن کشته را دیدم که به خون خود آغشته است. پس با تعجب ایستاده بودم که اینان آمدند و مرا دستگیر کردند.
امیرمؤمنان علیه‌السلام فرمود:این دو نفر را نزد حسن علیه‌السلام ببرید و سرگذشت آنان را برای او بگویید و بپرسید حکم خدا درباره‌ی آنان چیست؟ و آنان را آوردند و چنان که فرموده بود، عمل کردند. و حسن علیه‌السلام فرمود:به امیرمؤمنان علیه‌السلام بگویید، اگر این مرد او را سر بریده باشد [در عوض] این را زنده داشته است و خدای سبحان فرمود:«هر کس، کسی را زنده بدارد، چنان است که گویی تمام مردم را زنده داشته است» [1] هر دو نفر آزادند، و دیه‌ی آن کشته از بیت المال پرداخت می‌شود. [2] .