جود و بخشش قبل از درخواست

مالی از معاویه به دست امام حسن علیه‌السلام رسیده بود، آن حضرت تمام آن را بین نیازمندان تقسیم نمود و فقط پانصد دینار باقی مانده بود، خواست از جایش برخیزد ناگهان دید عربی سوار بر شتر به سوی او می‌آید، به غلامش فرمود:
قال علیه‌السلام:
ادفع الیه هذه الدنانیر، و قل له: انک أتیت و لم یبق عندنا سواها... فقال علیه‌السلام له: انا أناس نعطی قبل السؤال شحا علی ما رجاه السایل لنا. ثم أنشد:
نحن أناس جنابنا خضل
یسرع فیه الرجاء و الأمل
نبذل قبل السئوال نائلنا
شحا علی ما رجاه من یسل [1] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(این سکه‌های زر را به او بده و بگو: زمانی آمدی که همین مقدار باقی مانده. اعرابی پول‌ها را گرفت و گفت: ای پسر دختر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم من سوی تو نیامدم مگر به قصد درخواست کمک شما از کجا حال مرا فهمیدی؟ حضرت امام حسن علیه‌السلام شعری را به این مضمون فرمود:
ما مردمانی هستیم که پیش از درخواست می‌بخشیم. زیرا دوست نداریم که کسی برای درخواست از ما [خوار شود] ما مردمانی هستیم که درگاه ما آکنده است. چندان که امید و آرزو به سوی آن شتاب می‌کند بدان کس که به ما چنگ زند، بذل می‌کنیم زیرا بخل داریم بر آن که سؤال کننده آرزوی آن کند.)