بی بهره بودن معاویه از فضیلت‌ها

روزی معاویه به امام حسن علیه‌السلام گفت: من از تو بهترم!. امام علیه‌السلام فرمود: برای چه ای پسر هند؟. معاویه گفت: چون مردم دور من جمع و از دور تو پراکنده شدند.
قال علیه‌السلام:
هیهات هیهات لشر ما علوت یا ابن آکلة الأکباد المجتمعون علیک رجلان بین مطیع و مکره فالطایع لک عاص لله، و المکره معذور بکتاب الله و حاشی لله ان اقول انا خیر منک فلا خیر فیک و لکن الله برأنی من الرذائل کما برأک من الفضائل. [1] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(هیهات هیهات چه بد جایگاهی است که بدان بالا رفته‌ای ای پسر جگرخوار. آنان که دور تو را گرفته‌اند، دو گونه‌اند: یا به اطاعت است و یا به اکراه.
آن که فرمانبردار توست، عصیانگر خداست. و آن که مجبور است، به دلیل کتاب خداوند معذور است. حاشا که من بگویم من از تو بهترم چرا که در تو خیری نیست، ولی خداوند مرا از پلیدی‌ها پاک نموده است، همچنان که تو را از فضیلت‌ها بازداشته است.)