مرکب‌

طوسی با سند خود از ابن‌طیفور نقل می‌کند که گفت:
امام هادی علیه‌السلام از من پرسید: سواری تو چیست؟ عرض کردم: الاغ.
فرمود: چند خریده‌ای؟ عرض کردم: سیزده دینار. فرمود: این خطا است که الاغی را سیزده دینار بخری، و استر را رها کنی. عرض کردم: سرورم! هزینه استر، بیشتر از هزینه الاغ است.
فرمود: خدایی که الاغ را روزی می‌دهد، استر را هم روزی می‌رساند، آیا نمی‌دانی کسی که چارپای سواری برگزیند و ظهور ما را انتظار کشد، و با آن دشمن ما را به خشم آورد ، و به ما نسبت داشته باشد، خدا روزیش را فراوان کند، و سینه‌اش را [برای ایمان و معرفت] بگشاید، و به آرزویش برساند، و در حوائج یاریش کند؟
روی الطوسی:
عن أحمد بن محمد، عمن أخبره، عن ابن‌طیفور المتطبب قال: سألنی أبوالحسن علیه‌السلام: أی شی‌ء ترکب؟ فقلت: حمارا، قال: بکم ابتعته؟
قلت: بثلاثة عشر دینارا.
قال: ان هذا هو السرف أن تشتری حمارا بثلاثة عشر دینارا، و تدع برذونا.
قلت: یا سیدی! ان مؤونة البرذون أکثر من مؤونة الحمار، فقال: ان الذی یمون الحمار، هو الذی یمون البرذون، أما تعلم أنه من ارتبط دابة متوقعا بها أمرنا، و یغیظ به عدونا، و هو منسوب الینا، أدر الله رزقه، وشرح صدره، و بلغه أمله، و کان عونا علی حوائجه؟ [1] .