کله پوسیده آدمی در زیر خاک

مستنصر بن متوکل می‌گوید: «پدرم در باغی که داشت چیزهایی کاشته بود. وقتی آنها رویید و بلند شد و شاخه‌هایی برآورد، در آن مکان فرشی انداختند و پدرم نشست و من پیش وی ایستاده بودم. به من گفت: «برو پیش امام علی النقی علیه‌السلام و از وی بپرس که چرا بعضی از شاخه‌ها زرد شده است، زیرا او می‌گوید که من غیب می‌دانم. من گفتم: «او ادعا می‌کند که غیب می‌داند، حال اگر می‌خواهی او را امتحان کن.» پس فردای آن روز خدمت آن حضرت رفتم و وضعیت را شرح دادم. حضرت فرمود: «در زیر آن بته‌ای که زرد شده، کله‌ی پوسیده‌ی آدمی قرار دارد که آن گیاه از آزار آن کله، زرد شده است.» من رفتم و آنجا را کندم، و همانگونه که آن حضرت فرموده بود در آنجا کله‌ی پوسیده‌ای را یافتم. بعد از آن پدرم به من گفت که: «این قضیه را به کسی نگو.» [1] .