فراهم شدن آب برای نماز

مرحوم شیخ حر عاملی رضوان الله علیه، به نقل از کافور خادم حکایت کند:
در یکی از روزها حضرت ابوالحسن، امام هادی علیه‌السلام مرا مخاطب قرار داد و اظهار نمود: ای کافور! آن سطل را پر از آب کن و در فلان محل مخصوص - که حضرت خود معین نمود - بگذار، تا هنگام نماز به وسیله‌ی آن وضو بگیرم.
و بعد از این دستور، مرا برای انجام کاری روانه نمود و فرمود: هرگاه بازگشتی، سطل آب را در همان جائی که گفتم، بگذار تا برای وضوء گرفتن آماده باشد.
کافور خادم افزود: سپس آن حضرت، چون خسته بود در گوشه‌ای دراز کشید تا استراحت نماید؛ و در آن شب، هوا بسیار سرد بود. ولی متأسفانه من فراموش کردم که طبق دستور آن حضرت، سطل آب را در آن محل معین شده بگذارم. پس چون لحظاتی گذشت، متوجه شدم که امام علیه‌السلام از جای خود برخاسته است و در حال آماده شدن برای نماز می‌باشد و من - چون سطل آب را فراهم نکرده بودم از ترس آن که روبروی هم نگردیم و احیاناً حرفی به من نزند - مخفی شدم. ولی در پیش خود، خیلی احساس ناراحتی و شرمساری می‌کردم، که چرا آب را فراهم نکرده‌ام، و به همین جهت می‌ترسیدم که مورد سرزنش و ملامت حضرت قرار گیرم.
در همین افکار بودم، که ناگهان امام علیه‌السلام با حالت غضب مرا صدا نمود، با خود گفتم: به خدا پناه می‌برم. و هیچ عذری نداشتم که مثلاً بگویم فراموش کردم؛ و به هر حال پاسخ حضرت را دادم و جلو رفتم. چون نزدیک شدم، فرمود: ای کافور! چرا چنین کرده‌ای، آیا نمی‌دانستی که من برای وضوء از آب گرم استفاده نمی‌کنم؛ بلکه باید آب، عادی و سرد باشد، چرا آب را گرم کرده‌ای؟! با حالت تعجب عرضه داشتم: ای مولا و سرورم! به خدا قسم، من فراموش کردم که آب در سطل بریزم و حتی دست به سطل نزده‌ام. سپس حضرت فرمود: الحمدلله، که خداوند متعال در هیچ حالی ما را فراموش و رها نمی‌کند و ما نیز سعی کرده‌ایم تا مستحبات الهی را نیز انجام دهیم و در هیچ حالی آن‌ها را ترک نکرده‌ایم [1] .