سجده شکر

طوسی با سند خود از حفص جوهری نقل می‌کند که گفت:
امام هادی علیه‌السلام با ما نماز مغرب را خواند، و بعد از چهار رکعت نافله مغرب، سجده شکر بجا آورد، من عرض کردم: پدران بزرگوار شما پس از سه رکعت مغرب، سجده شکر انجام می‌دادند، امام علیه‌السلام فرمود: هیچ یک از پدران من سجده شکر را بجا نمی‌آورد مگر بعد از هفت رکعت [فریضه و نافله مغرب].
کلینی با سند خود از یحیی بن عبدالرحمن نقل می‌کند که گفت:
امام هادی علیه‌السلام را دیدم که سجده شکر انجام می‌داد، و دو ساعد دست خود را پهن کرده، و سینه و شکم خود را به زمین چسبانده بود، در این باره از او سؤال کردم، فرمود: اینگونه دوست داریم.
و قال أیضا:
روی محمد بن الحسن بن الولید، عن الصفار، عن محمد بن عیسی، عن حفص الجوهری، قال: صلی بنا أبوالحسن علی بن محمد علیهم‌السلام صلاة المغرب، فسجد سجدة الشکر بعد السابعة، فقلت له: کان آباؤک یسجدون بعد الثلاثة. فقال: ما کان أحد من آبائی یسجد الا بعد السبعة [1] .
روی الکلینی: عن علی بن ابراهیم، عن یحیی بن عبدالرحمن بن خاقان قال: رأیت أباالحسن الثالث علیه‌السلام سجد سجدة الشکر، فافترش ذراعیه فألصق جؤجؤه [2] و بطنه بالأرض فسألته عن ذلک. فقال: کذا نحب [3] .