سامرا

طوسی رحمه الله از فحام، و او از منصوری، و او از عموی پدر خود نقل می‌کند که گفت: روزی امام هادی علیه‌السلام فرمود: اباموسی! مرا با اکراه به سامرا آوردند، اینک اگر مرا از آن بیرون کنند، با اکراه می‌روم. عرض کردم: سرورم! چرا؟ فرمود: هوای خوش، آب گوارا، و بیماری اندک دارد.
سپس فرمود: سامرا ویران می‌شود، تا آنجا که تنها یک کاروانسرا، و خوار و بار فروش، برای اهل گذر می‌ماند، و نشانه اصلاح ویرانی‌اش این است که پس از من، ساخت و ساز مزار من اصلاح شود.
قال الطوسی:
روی الفحام، عن المنصوری، عن عم أبیه، قال:
قال یوما الامام علی بن محمد علیهماالسلام: یا أباموسی! أخرجت الی سر من رأی کرها، ولو أخرجت عنها خرجت کرها.
قال: قلت: و لم یا سیدی؟ قال: لطیب هوائها، و عذوبة مائها، و قلة دائها.
ثم قال: تخرب سر من رأی حتی یکون فیها خان، و بقال للمارة، و علامة تدارک خرابها، تدارک العمارة فی مشهدی من بعدی [1] .