داود بن قاسم ابوهاشم جعفری

شیخ نجاشی در شرح حال وی گوید: داود بن قاسم بن اسحاق بن عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب، ابوهاشم جعفر رحمه الله نزد ائمه علیهم‌السلام دارای جایگاهی بزرگ و شریف القدر بوده و ثقه است. شیخ طوسی همان گونه او را مدح و توثیق نموده و فرموده: جماعتی را دیده از جمله امام رضا و امام جواد و امام هادی و امام عسکری و صاحب الامر علیهم‌السلام و از همه‌ی آن حضرات روایت نموده است. اخبار و مسایل و شعر خوبی دارد و نزد سلطان مورد احترام بوده است. ما در گذشته از ابوهاشم جعفری جریاناتی در ارتباط با زندگی امام هادی علیه‌السلام نقل نمودیم در اینجا نیز چند روایت را که از حضرت نقل نموده می‌آوریم:
خدا دوست دارد که در حرم امام حسین او را یاد نمایند
ابوهاشم جعفری می‌گوید: امام هادی علیه‌السلام در بیماریش کسی را نزد من فرستاد و قاصدی را نیز نزد محمد بن ابی‌حمزه فرستاد که خدمت وی شرفیاب شویم، محمد بن ابی‌حمزه پیش از من شرفیاب حضورش شد پس از آن به من گفت: امام هادی علیه‌السلام پیوسته می‌فرمود: کسی را بفرستید به حایر (حرم امام حسین علیه‌السلام تا برایم دعا کند).
به محمد گفتم: کاش می‌گفتی من به حایر می‌روم. سپس خودم خدمت حضرت مشرف شدم و عرض کردم: من به حایر می‌روم. حضرت فرمود: در این کار دقت نمایید. سپس فرمود: محمد نزد زید بن علی (یکی از نواده‌های زید شهید است) سری ندارد جریان را به زید می‌گوید و ناخوشایند من است که زید این را بشنود (شاید اگر می‌شنید به گوش متوکل می‌رسید و حضرت در معرض خطر قرار می‌گرفت). ابوهاشم گوید: من جریان را به علی بن بلال گفتم.
علی بن بلال گفت: امام هادی علیه‌السلام چه نیازی دارد که در حرم امام حسین علیه‌السلام و حایر او برایش دعا کنند خود او حایر است (یعنی او مانند امام حسین علیه‌السلام امام است و خانه وی مانند حرم امام حسین علیه‌السلام است).
ابوهاشم می‌گوید: در محله عسکر خدمت امام هادی علیه‌السلام شرفیاب شدم وقتی که خواستم برخیزم به من فرمود: بنشین. وقتی که با حضرت مأنوس شدم سخن علی بن بلال را خدمتش عرض کردم. فرمود: چرا به او نگفتی: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم خانه کعبه را طواف می‌نمود و حجرالاسود را می‌بوسید در صورتی که حرمت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و حرمت مؤمن از حرمت خانه خدا بیشتر است و خدای سبحانه به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دستور داد که روز عرفه در سرزمین عرفات باشد همانا اینها مکان‌هایی است که خداوند دوست دارد او را در آنها یاد نمایند پس من دوست دارم در جایی که خدا دوست می‌دارد از او درخواست حاجت شود، برایم دعا نمایند و حرم امام حسین علیه‌السلام از همان مکان‌هاست. [1] .
چرا حضرت فاطمه را زهراء نامیدند
از کتاب فردوس الاخبار ابن شیرویه نقل شده که ابوهاشم جعفری گوید: به امام هادی علیه‌السلام عرض کردم: چرا حضرت فاطمه علیهاالسلام زهراء نامیده شد؟
فقال: «کان وجهها یزهر لامیرالمؤمنین علیه‌السلام من أول النهار کالشمس الضاحیة و عند الزوال کالقمر المنیر و عند غروب الشمس کالکوکب الدری». [2] . فرمود: «برای این جهت که صورت مبارکش اول روز مانند خورشید تابان و هنگام ظهر مانند ماه درخشان و وقت غروب آفتاب همانند ستاره‌ی نورافشان برای امیرالمؤمنین علیه‌السلام تلألؤ می‌نمود».
بهشت را به بهانه می‌دهند نه بها
ابوهاشم جعفری می‌گوید: خدمت امام علی النقی علیه‌السلام مشرف شدم کودکی از کودکان حضرت آمد شاخه گلی به حضرت داد، حضرت آن را بوسید و بر دیده نهاد سپس آن را به من داد و فرمود: «یا أباهاشم من تناول وردة أو ریحانة فقبلها و وضعها علی عینیه ثم صل علی محمد و آل محمد - الائمة - کتب الله له الحسنات مثل رمل عالج و محی عنه السیئات مثل ذلک». [3] .
«کسی که گلی یا سبزه خوشبویی را بگیرد و آن را ببوسد و بر دیده‌هایش بگذارد سپس بر پیامبر و ائمه علیهم‌السلام صلوات بفرستد خدای منان برای او حسناتی به اندازه‌ی ریگ‌های بیابان عالج (عالج سلسله کوه‌هایی است که از دهناء شروع و به نجد پایان می‌پذیرد) می‌نویسد و همانند آنها گناهانی از وی پاک نماید».
زمین‌های آمرزش و زمین‌های انتقام
ابوهاشم جعفری گوید: امام هادی علیه‌السلام فرمود:
«ان الله عزوجل جعل من أرضه بقاعا تسمی المرحومات أحب أن یدعی فیها فیجیب و ان الله عزوجل جعل من أرضه بقاعا تسمی المنتقمات فاذا کسب الرجل مالا من غیر حله سلط الله علیه بقعة منها فأنفقه فیها». [4] . «همانا خدای عزوجل بقعه‌هایی از زمینش را خلق نمود که مرحومات (آمرزیده شدگان) نامیده می‌شود دوست دارد که در آنها از او درخواست حاجت شود پس جواب می‌دهد و همانا خدای عزوجل بقعه‌هایی از زمینش را آفرید که انتقام گیرنده‌ها نامیده می‌شود هرگاه شخصی از راه غیر حلال مالی را به دست آورد خداوند بقعه‌ای از آنها را بر او مسلط می‌نماید تا در آن هزینه نماید».
ابوهاشم جعفری اعلی الله مقامه درباره بیماری حضرت امام علی النقی علیه‌السلام شعر زیر را سروده است:
مادت الارض بی و ادت فؤادی++
و اعترتنی موارد العرواء
حین قیل الامام نضو علیل++
قلت نفسی فدته کل الفداء
مرض الدین لاعتلالک و اعتل++
وغارت له نجوم السماء
عجبا ان منیت بالداء والسقم++
و انت الامام حسم الداء
انت آسی الادواء فی الدین و++
الدنیا و محیی الاموات و الاحیاء [5] .
زمین مرا تکان داد و دل تنگ شدم و آتش گرفتم.
وقتی که به من گفته شد امام علیه‌السلام بیمار و ضعیف شده گفتم: فدای او گردم.
از بیماری تو دین بیمار گردید و ستارگان آسمان تاریک شدند.
در شگفتم که تو به بیماری دچار شدی در حالی که تو امام و نابود کننده دردهایی.
تو طبیب دردهای دین و دنیا و زنده کننده مردگان و زنده‌هایی.