خوش آهنگی امامان در خواندن قرآن‌

کلینی رحمه الله با سند خود از علی بن محمد نوفلی نقل می‌کند که گفت:
نزد امام هادی علیه‌السلام از خوش صدایی صحبت کردم، فرمود: علی بن الحسین علیهماالسلام، قرآن می‌خواند، و چه بسا گذر کننده‌ای می‌شنید، و از خوش آهنگی او بیهوش می‌شد، امام علیه‌السلام اگر کمی از آن را آشکار کند، مردم زیبایی آن را تحمل نمی‌کنند.
عرض کردم: آیا رسول خدا صلی الله علیه و آله با مردم نماز می‌خواند، و صدای خود را به قرآن بلند نمی‌کرد؟ فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله به مردم پشت سر خود آنچه را توان داشتند تحمیل می‌کرد.
روی الکلینی:
عن عدة من أصحابنا، عن سهل بن زیاد، عن محمد بن حسن بن شمون قال: حدثنی علی بن محمد النوفلی، عن أبی‌الحسن علیه‌السلام، قال:
ذکرت الصوت عنده، فقال: ان علی بن الحسین علیهماالسلام کان یقرأ، فربما مر به المار، فصعق من حسن صوته، و ان الامام لو أظهر من ذلک شیئا لما احتمله الناس من حسنه.
قلت: ولم یکن رسول الله صلی الله علیه و آله یصلی بالناس، و یرفع صوته بالقرآن؟
فقال: ان رسول الله صلی الله علیه و آله کان یحمل الناس من خلفه ما یطیقون [1] .