آسانگیری در آنچه خدا آسان گرفته

کافور خادم می‌گوید: یک شب امام هادی علیه‌السلام به من فرمود فلان سطل آب را در فلان محل بگذار، تا وقتی از خواب برخاستم، آب وضو فراهم باشد، آن حضرت به بستر خواب رفت و من به دنبال کاری رفتم و فراموش کردم که سطل آب را در محل معهود بگذارم، ناراحت بودم که امام وقتی از خواب برخیزد، به زحمت خواهد افتاد، در حالی که نگران بودم به محضرش رفتم، به من فرمود: «وای بر تو! آیا عادت مرا نمی‌دانی که من با آب سرد وضو می‌گیرم، تو آب را گرم کرده‌ای و در سطل ریخته‌ای؟»
عرض کردم: «سوگند به خدا، آی آقای من، نه سطل را و نه آب را، من به جایی نگذاشتم.»
آن حضرت (در این هنگام دریافت که امداد غیبی، این کار را کرده است، به شکر الهی پرداخت و) گفت: حمد و سپاس مخصوص خداوند است، سوگند به خدا، کاری را که خداوند بر ما آسان نموده، ترک نخواهم کرد، حمد و سپاس خداوندی را که ما را از اهل اطاعت خود گردانید و ما را برای کمک بر عبادتش موفق نمود، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید:
ان الله یغضب علی من لا یقبل رخصته:
«همانا خداوند خشم می‌کند بر کسی که کار آسان کرده‌ی او را نپذیرد.» [و این یک درس و پند بزرگ از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و امام هادی علیه‌السلام است که ما در مواردی که خداوند رخصت داده و آسان گرفته، بر خود سخت نگیریم، امام هادی علیه‌السلام با همان آب گرمی که دست غیبی آن را برایش آماده کرده بود، وضو ساخت و آسان گیری خدا را ترک ننمود.] [1] .