حسن بن مسعود

مرحوم قزوینی او را در ردیف اصحاب امام هادی علیه‌السلام آورده و روایتی را از کتاب تحف العقول از وی نقل نموده و روایت این است:
حسن بن مسعود می‌گوید: خدمت ابوالحسن علی بن محمد علیهماالسلام شرفیاب شدم و این وقتی بود که روزگار با من به ستیز برخاسته بود. جریان از این قرار بود که یک سوار با من برخورد نمود، شانه‌ام صدمه دید و در جایی پر از جمعیت رفتم قسمتی از لباسم را پاره کردند گفتم: چه روز نحسی هستی خدا شرت را از من بردارد.
امام هادی علیه‌السلام به من فرمود: ای حسن تو که با ما رفت و آمد داری گناهت را به چیزی بار می‌کنی که گناهی مرتکب نشده است. حسن بن مسعود می‌گوید: به خود آمدم و متوجه اشتباهم شدم. به حضرت عرض کردم: ای مولای من از خدا آمرزش می‌طلبم. حضرت فرمود: ای حسن گناه روزها چیست؟ شما وقتی که به سزای کارهایتان رسیدید آنها را بدیمن قلمداد می‌کنید. عرض کردم: من از خدا طلب آمرزش می‌نمایم و این توبه من می‌باشد. حضرت فرمود: به خدا سوگند برای شما نفعی ندارد و خداوند شما را در برابر این که روزها را مذمت می‌نمایید در حالی که مذمتی متوجه آنها نیست عقوبت می‌نماید هم در دنیا و هم در آخرت. عرض کردم: می‌دانم ای مولای من. فرمود: بار دیگر چنین نگو و روزها را در حکم خدا مؤثر ندان. سپس فرمود:
«من أمن مکر الله و ألیم أخذه تکبر حتی یحل به قضاءه و نافذ أمره و من کان علی بینة من ربه هانت علیه مصائب الدنیا و لو قرض بالمقاریض و نشر بالمناشیر». [1] .
«کسی که خود را از عذاب دردناک خدا در امن و امان دانست و از اینکه خدا او را به خود واگذاشته ایمن گردید، تکبر ورزیده تا اینکه قضا و قدر خدا و غضب او ناگهان او را فراگیرد و کسی که خدا را شناخت گرفتاری‌های دنیا بر او آسان می‌گردد اگر چه با مقراض تکه تکه گردد و با اره قطعه قطعه شود».