تفسیر آیه «یوم یعض الظالم علی یدیه»

مجلسی رحمه الله نقل می‌کند که:
به متوکل [عباسی] خبر دادند که امام هادی علیه‌السلام آیه شریفه: «و روزی که ستمکار دست‌های خود را می‌گزد، [و] می‌گوید: ای کاش با پیامبر راهی برمی‌گرفتم» را به خلیفه اول، و دوم تطبیق می‌کند.
متوکل گفت: با او چکار کنیم؟
گفتند: مردم را جمع کن، و از او در حضور مردم بپرس، اگر همان پاسخ را داد، مردم به حسابش می‌رسند، و اگر غیر آن را گفت: نزد یاران خود رسوا می‌شود.
توکل همه قضات و بنی هاشم و یاوران خود را فراخواند، و [در جمع آنان] از امام علیه‌السلام پرسید، امام علیه‌السلام فرمود: اینان کسانی هستند که خدا با کنایه از ایشان سخن گفته است، و بر ایشان منت نهاده و عیبشان را پوشانده است، آیا امیر می‌خواهد آنچه را خدا پوشانده، آشکار کند؟
متوکل گفت: [نه] نمی‌خواهم.
روی المجلسی:
عن کتاب «الاستدراک» [لابن بطریق] باسناده، قال:
ان المتوکل قیل له: ان أباالحسن - یعنی علی بن محمد بن علی الرضا علیهم‌السلام - یفسر قول الله عزوجل: (و یوم یعض الظالم علی یدیه) [1] ، فی الأول و الثانی.
قال: فکیف الوجه فی أمره؟
قالوا: تجمع له الناس و تسأله بحضرتهم، فان فسرها بهذا کفاک الحاضرون أمره، و ان فسرها بخلاف ذلک افتضح عند أصحابه.
قال: فوجه الی القضاة و بنی هاشم و الأولیاء، و سئل علیه‌السلام، فقال: هذان رجلان کنی الله عنهما، و من بالستر علیهما، أفیحب أمیرالمؤمنین أن یکشف ما ستره الله؟
فقال: لا أحب [2] .