تواضع، نشانه عظمت و حقانیت

شخصی بود به نام زید بن موسی که به طور مرتب ادعای خلافت داشت و نزد عمر بن فرج - والی خلیفه‌ی عباسی - اظهار می‌داشت که ابوالحسن، هادی علیه‌السلام جوانی بی‌تجربه است، من عموی پدر او هستم و این مقام شایسته‌ی من است. چرا این قدر او را تعظیم و احترام می‌کنید و او را بالای مجلس می‌نشانید؟! عمر بن فرج در یکی از روزها موضوع را برای حضرت هادی صلوات الله علیه مطرح کرد. امام علیه‌السلام فرمود: یک روز این کار را انجام بده، او را بالای مجلس بنشان و جای مرا همان پائین مجلس قرار بده؛ و سعی کن که همین فردا چنین برنامه‌ای اجراء شود. چون فردای آن روز شد، والی، حضرت را بالای مجلس قرار داد و موقعی که حضرت در جای خود نشست، هنگامی که زید بن موسی وارد شد، سلام کرد و جلوی امام هادی علیه‌السلام با حالت تواضع و خشوع نشست. و فردای آن روز که پنج شنبه بود، اول زید بن موسی وارد مجلس شد و او را بالای مجلس جای دادند و سپس امام هادی علیه‌السلام وارد شد. همین که حضرت وارد مجلس گردید و زید، چشمش به آن حضرت افتاد، بی‌اختیار از جای خود حرکت کرد و ایستاد و بعد از آن، کنار رفت و امام علیه‌السلام را در صدر مجلس، بر جای خود نشانید، و خود در کمال فروتنی و تواضع در مقابل عظمت آن حضرت علیه‌السلام، روی زمین نشست [1] .