بهره مندی از نعمتهای الهی

ابوموسی می‌گوید: یک روز امام هادی علیه‌السلام را در سامرا دیدم، به من فرمود: «ای ابوموسی! من از روی اجبار از مدینه به سوی سامرا خارج شدم، و اینک اگر مرا از سامرا بیرون کنند نیز از روی اجبار خواهد بود (و گرنه می‌خواهم همین جا بمانم). عرض کردم: ای آقای من! چرا؟ فرمود: لطیب هوائها و عذوبة مائها و قلة دائها: «به خاطر پاکیزگی هوای سامرا و گوارایی و شیرینی آب آن و اندک بودن بیماری در آن.» [1] . به این ترتیب امام هادی علیه‌السلام با آشکار نمودن نعمتهای الهی، شکرانه و خشنودی خود را آشکار می‌ساخت و این درس را به ما آموخت که از نعمتهای الهی مانند خوش آب و هوایی و سلامتی محیط زیست، استفاده کرده و در به وجود آوردن چنین محیطها و جلوگیری از عوامل کثیف نمودن هوا کوشا باشیم و از نعمتهای الهی به طور صحیح بهره‌مند گردیم.