بیرون آوردن نقره خالص از زمین‌

ابن‌حمزه از ابوهاشم جعفری نقل می‌کند که گفت:
در سالی که بغا [1] حج کرد، به حج رفته بودم، چون به مدینه آمدم به در خانه امام هادی علیه‌السلام رفتم، دیدم سوار شده می‌خواهد به استقبال بغا برود، سلام کردم، [پاسخ داد] و فرمود: چنانچه می‌خواهی با ما بیا، همراه حضرت علیه‌السلام شدم تا از مدینه بیرون رفتیم، چون به بیابان رسیدیم به غلام خود فرمود: برو و منتظر طلیعه سپاه [بغا] باش، سپس فرمود: اباهاشم! با ما فرود بیا پیاده شدم، در دلم چیزی بود که می‌خواستم از حضرت علیه‌السلام درخواست کنم ولی خجالت می‌کشیدم، و پا به پا می‌کردم. پس حضرت علیه‌السلام با تازیانه خود بر زمین، انگشتر سلیمان ساخت، و من نگریستم و دیدم که در پایان حرف‌ها [ی نگینش] نوشته شده: بگیر، و در پایان دیگری: بپوشان، و در پایان سومی: ببخش، سپس آن را با تازیانه درآورد و به من داد، نگاه کردم دیدم شمشی است که چهارصد مثقال نقره دارد. عرض کردم! پدر و مادرم فدایت، من خیلی به این، نیاز داشتم، و می‌خواستم با شما در میان بگذارم ولی مردد بودم، و خدا بهتر می‌داند که رسالت خود را کجا قرار دهد. سپس سوار شدیم.
روی ابن‌حمزة:
عن أبی‌هاشم الجعفری قال: حججت سنة حج فیها بغا، فلما صرت الی المدینة الی باب أبی‌الحسن علیه‌السلام وجدته راکبا فی استقبال بغا، فسلمت علیه، فقال: امض بنا اذا شئت. فمضیت معه حتی خرجنا من المدینة، فلما أصحرنا التفت الی غلامه و قال: اذهب فانظر فی أوائل العسکر، ثم قال: انزل بنا، یا أباهاشم!
قال: فنزلت و فی نفسی أن أسأله شیئا و أنا أستحیی منه، و أقدم و أؤخر.
قال: فعمل بسوطه فی الأرض خاتم سلیمان، فنظرت فاذا فی آخر الأحرف مکتوب: خذ، و فی الآخر: اکتم، و فی الآخر: اعذر، ثم اقتلعه بسوطه و ناولنیه فنظرت، فاذا بنقرة [2] صافیة فیها أربعمائة مثقال، فقلت: بأبی أنت و أمی، لقد کنت شدید الحاجة الیها، و أردت کلامک و أقدم و أؤخر، والله أعلم حیث یجعل رسالته، ثم رکبنا [3] .