وکَهف الوری

«کهف» حفره‌ای بزرگ در کوه است. اگر حفره کوه کوچک باشد، به آن «غار» گفته می‌شود.[1] ولی بعضی بین غار و کهف فرقی قائل نیستند و هر دو را به یک معنی می‌دانند.[2] ابن منظور (م 711(ضمن تأیید نظر اول گفته اگر کهف اطلاق بر فرد شود، به معنی آن است که او پناه و ملجأ دیگران است، همان‌گونه که کهف پناهگاه مردمان است.
«وری» به معنی آفریدگان و مردم می‌باشد. ائمّه طاهرین علیهم السلام پناهگاه و ملجأ مردم هستند و همان‌گونه که اصحاب کهف پس از تحمّل مشقّت‌های فراوان، به غار پناه برده، در آن آسایش یافتند، هر که به معصومین پناه برد، از همّ و غم و ناملایمات روحی و جسمی نجات خواهد یافت. قال الجواد علیه السلام: «نَحْنُ کَهْفَکُم کَاَصْحابِ الْکَهْفِ».[3] .
حضرت جواد الائمه علیه السلام فرمودند: ما پناهگاه شما هستیم، همان‌گونه که اصحاب کهف به غار پناه بردند، (شما به ما پناه آورید).
در توصیف حضرت علی‌علیه السلام که ملجأ یتیمان و پناه بی‌پناهان بوده، آمده است: «کُنْتَ لِلْمُؤمِنینَ کَهْفًا».[4] . شما برای مؤمنین پناهگاه بودید. در صلوات ماه شعبان، امامان معصوم علیهم‌السلام را به «کهف حصین» توصیف کرده، می‌خوانیم: «اللَّهُمَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و الِ مُحَمَّد الکَهْفِ الحَصین...».[5] . خداوند بر محمّد و خاندانش درود فرست همانها که ملجاء و پناه‌گاه استوار خداوند هستند.
در حدیثی نیز پیرامون همین مطلب آمده است:
عن جابر بن عبداللّه قال: «خَرَجَ عَلَینا رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه وآله وسلم یومًا وَ مَعَهُ عَلی و الحسنُ و الحسینُ علیهم السلام فَخَطَبَنا فَقالَ: اَیهَا النَّاسُ اِنَّ هولاءِ اَهْلُ بَیتِ نَبیکُمُ... هُم الکَهْفُ الحَصین لِلمُؤمِنینَ و نورُ اَبْصارِ المُهتَدینَ...».[6] .
جابر بن عبداللّه می‌گوید: روزی حضرت رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم به همراه حضرت علی، امام حسن و امام حسین علیهم السلام از خانه خارج شدند. پیامبر مردم را مخاطب قرار داد و فرمود: ای مردم اینان اهل بیت پیامبر شما هستند... اینان ملجأ و پناهگاه استوار برای مؤمنان و نور چشمی برای هدایت‌یافتگانند...