ورحمة الله وبرکاته

این فراز، عطف به «السَّلام عَلَیکُم» بوده، و جمله کامل «السَّلام عَلَیکُم و رَحْمةُ اللَّهِ و بَرَکاتُهُ» است. و به آن معنا است که «سلام ما بر شما امامان هدایت، و رحمت خداوند و برکات او بر شما نثار باد.
«رحمة» در اصل به معنی «بخشیدن احسان و نیکویی کردن» است. راغب اصفهانی معتقد است «رحمت» هرگاه به خداوند نسبت داده شود، به معنی «نعمت بخشیدن» و آنگاه که مردم را با صفت «رحمت» بخوانیم و به آنها نسبت دهیم، به معنی «رقّت قلب و عطوفت» است.
«برکات» جمع «برکت» در اصل از ماده «برک» به معنی «سینه شتر» است و چون شترها به هنگام توقف در جایی، سینه خود را به زمین می‌چسبانند، تدریجاً این ماده به معنی ثبوت و دوام و استقرار به کار رفته است. بنابراین «برکت» عبارت است از هر نعمتی که پایدار بماند و «برکات خداوند» به نعمت‌های خدادادی اطلاق می‌شود که اثر آن تا مدّت زیادی باقی باشد.
خداوند همه نعمت‌هایش دارای برکت است. چه نعمت‌هایی که از آسمان می‌بارد و چه نعمت‌های که از زمین می‌روید. «اللَّهُمَّ... ارْزُقْنَا مِنْ بَرَکَاتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ».[1] . خداوندا... ما را از برکات آسمان‌ها و زمین روزی عطا فرما.