و اولیاء النعم

«اولیاء» جمع «ولی» به معنی نبودن واسطه میان دو چیز و نزدیکی و پی در پی بودن آنهاست. به همین دلیل به هر چیزی که نسبت به دیگری قرابت و نزدیکی داشته باشد، خواه از نظر مکان یا زمان یا نسب و یا مقام، «ولی» گفته می‌شود. استعمال این کلمه به معنی «صاحب»، «سرپرست»، «دوست»، «صاحب اختیار» و مانند اینها به همین خاطر است.
پس همان‌گونه که «اولیاء خداوند» کسانی هستند که میان آنان و خداوند حائل و فاصله‌ای نیست، «اولیاء النعم» ائمّه اطهار علیهم السلام هستند که بین وجودشان و نعمت‌های الهی هیچ فاصله‌ای نیست و غرق در نعمت الهی و فیض‌دهنده از نعمت‌های ظاهری و باطنی و برکات الهی به دیگرانند و به فیض وجودشان برکات خداوند بر مردم فرود می‌آید و و از چشمه فیض ولایت ایشان، نعمت‌های حقیقی و کمالات باطنی و معارف الهی و علوم حقیقی جاری می‌گردد و از طرفی ولایت آنان بزرگ‌ترین نعمت است.
عَن أبی‌یوسف البَزاز قال: «تَلا ابوعبداللّه‌علیه السلام هذه الآیة «فَاذْکُرُوا آلَآءَ اللَّهِ»[1] قال: أَتَدْری ما الاءُ اللّهِ؟ قلتُ: لا قالَ: هی اَعْظَمُ نِعَمِ اللّهِ عَلی خَلْقِه و هِی وِلایتُنا».[2] .
ابویوسف بزاز می‌گوید: امام صادق علیه السلام آیه «به یاد بیاورید نعمت‌های خداوند را» تلاوت نموده و فرمودند: می‌دانی نعمت‌های خداوند چیست؟ عرض کردم: خیر. فرمودند: مقصود بزرگ‌ترین نعمت‌های خدا بر خلقش است و آن ولایت ماست.