والدعوة الحسنی

در تفسیر این فراز، دو تعبیر وجود دارد:
1 - «دعوة» به معنی «فرا خواندن مردم». ائمّه معصومین علیهم السلام چنان در دعوت مردم
به دین خداوند حریص بودند و در این راه استقامت و پایداری کردند و اموال و جان‌های خود و نزدیکانشان را در راه خداوند و دین خدا تقدیم نمودند که گویا دعوت‌کننده نیستند بلکه عین دعوت گردیده، دعوت نیکو شده‌اند. زیرا ایشان بهترین افرادی هستند که مردم را به دین خداوند با رفتار، کردار و گفتار خود، دعوت می‌کنند.
وجود انور امام حسین علیه السلام در روز عاشورا، چندین نوبت لباسِ غیرِ رزم بر تن کرد و عمّامه رسول خدا صلی الله علیه وآله را بر سر نهاد و لشکر عمر سعد را نصیحت کرد تا شاید از خطاکاری خود دست بکشند.
2 - «دعوة» به معنی «دعا». و مقصود آن است که ائمّه طاهرین علیهم السلام کسانی هستند که پیامبران و اولیای خداوند از جمله حضرت ابراهیم علیه السلام درباره ایشان دعای نیکو نموده‌اند. در قرآن می‌خوانیم ابراهیم رو به درگاه الهی آورده و عرض کرد:
«رَبِّ اجْعَلْنِی مُقِیمَ الصَّلا َةِ وَ مِن ذُرِّیتِی».[1] .
پروردگارا، مرا برپاکننده نماز قرار ده و از فرزندانم (نیز چنین فرما). پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله به دعای حضرت ابراهیم صلی الله علیه وآله مباحات کرده، خطاب به حضرت علی علیه السلام فرمودند: قال رسول اللّه صلی الله علیه وآله «یا عَلی اَنَا دَعْوَةُ اَبی اِبراهیمَ».[2] . رسول اللّه صلی الله علیه وآله فرمود: ای علی، من همان دعای پدرم ابراهیم هستم.