وبذلتم انفسکم فی مرضاته

«بذل» به معنی بخشش چیزی که بخشنده برای آن ارزشی قائل نیست. به خلاف «هبه» که بخشش شی‌ء است که در گمان بخشنده، ارزشمند است. بعضی «بذل» را نگهداری نکردن از شی‌ای که برای آن ارزشی قائل نیستند، معنی نموده‌اند. «مرضاة» به معنی خوشنودی و خوشایندی است. در این فراز به امامان معصوم علیهم السلام عرضه می‌داریم: شما در راه رضایت و خوشنودی و خوشایندی خداوند تعالی، برای جان‌های خود ارزشی قائل نبودید و آن را (که با ارزش‌ترین جان‌های عالمیان است) در طبق اخلاص قرار داده، به او بذل نمودید و اصولاً ائمّه هُدی علیهم السلام در برابر رضوان و رضایت الهی که «اکبر» و «فوز عظیم» است، ارزشی برای جان خود قائل نبودند.[1] . چرا که رضایت آنان همان رضایت و خوشنودی خداوند است.
قال الحسین علیه السلام: «رِضا اللّه رِضانا اَهل البَیت».[2] . امام علی علیه السلام فرمودند: رضایت و خوشنودی خداوند همان رضایت و خوشنودی ما اهل بیت است.
لذا امام حسین علیه السلام در آخرین لحظات زندگی پس از آن همه مصیبت‌ها که در کربلا دیده است، می‌گوید: «(إلهی) رضاً بِقَضائک و تَسْلیماً لاَمرک لا مَعبود سِواک».[3] .
(خداوندا) راضی به قضای تو (و مقدّراتت) هستم و در برابر امر و فرمان تو تسلیمم و هیچ معبودی جز تو ندارم.بنابراین چون رضایت خداوند را خواستارند، جانشان را در آن راه بذل می‌نمایند. «و بَذَلَ مَهْجَتَهُ لیستقِذَ عِبادِک مِن الجَهالَة و حیرَة الضَّلالة».[4] . و (امام حسین علیه السلام) در راه تو بذل جان نمود تا بندگان تو را از نادانی و جهالت و سرگردانی در گمراهی نجات دهد.