نمونه‌ای از مهمان نوازی و کرم امام هادی

یک روز امام هادی از شهر سامرا بیرون آمد و به خاطر کار مهمی به قریه‌ای رفت، فقیری اعرابی (از بادیه‌نشینان کوفه) به در خانه‌ی او آمد، گفتند: «آقا به فلان روستا، رفته است.»
آن فقیر به طرف آن روستا حرکت کرد، وقتی که به محضر امام هادی علیه‌السلام رسید، امام به او فرمود: «چه حاجت داری؟» او عرض کرد: «من مردی از اعراب کوفه هستم که به امامت جدتان امیرمؤمنان علی علیه‌السلام، چنگ زده‌ام (شیعه هستم) وام سنگینی برعهده‌ی من است که تحمل آن برایم بسی دشوار است و کسی را جز تو نیافتم تا آن را ادا کند.» امام هادی علیه‌السلام فرمود: دل خوش دار و آرام باش، سپس آن فقیر را به خانه‌اش برد و مهمان خود نمود، هنگامی که صبح شد، به او فرمود: «من موضوعی را از تو می‌خواهم، مبادا با من مخالفت کنی.» او عرض کرد: «نه، با تو مخالفت نخواهم کرد.» امام هادی علیه‌السلام با خط خود در ورقه‌ای نوشت: «فلان اعرابی، فلان مقدار، برعهده‌ی من طلب دارد.» و مبلغ آن را بیش از بدهکاری او نوشت، آنگاه به او فرمود: «این ورقه را بگیر، وقتی که به سامرا رفتم، نزد من بیا و در حالی که جماعتی در نزد من هستند، همین مبلغ نوشته شده را (به عنوان طلبکار) از من مطالبه کن و در مورد نپرداختن آن، با من درشتی نما، مبادا با این دستور من مخالفت کنی.»
فقیر گفت: «دستور تو را انجام خواهم داد.» او آن ورقه را گرفت و هنگامی که امام هادی علیه‌السلام به سامرا رفت و جماعت بسیاری از اصحاب خلیفه وقت و غیر آنها در محضر آن حضرت، اجتماع کردند، آن فقیر وارد آن مجلس گردید و ورقه را بیرون آورد و مطالبه‌ی مبلغ نوشته شده نمود.
امام هادی علیه‌السلام با کمال مدارا و نرمش با او روبرو شد و عذرخواهی کرد و وعده فرمود که آن را ادا خواهم کرد و خاطرت را خوش می‌کنم.
این خبر به گوش خلیفه وقت رسید، او دستور داد: سی هزار درهم به حضور امام هادی علیه‌السلام بردند، امام هادی علیه‌السلام آن مبلغ را در خانه‌ی خود نگهداشت، تا آن فقیر کوفی آمد، امام هادی علیه‌السلام تمام آن پول را به او داد و فرمود: «بگیر و قرضهای خود را با آن ادا کن و با بقیه‌ی آن، معاش اهل و عیالت را تأمین نما و ما را معذور بدار.»
این روش یک نوع تاکتیکی بود که امام با به کار بردن آن، حق مظلومی را از غاصبی گرفت و به آن مظلوم داد. آن فقیر اعرابی گفت: «ای پسر رسول خدا! سوگند به خدا، امید و انتظار من از شما به کمتر از یک سوم این مبلغ بود، ولی خداوند آگاهتر است که مقام رسالت خود را در وجود چه کسی قرار دهد.» آن مبلغ را گرفت و به دیار خود بازگشت.» [1] .