ما در میدانهای نبرد که همراه رسول خدا(ص) بودیم، بسا اتفاق می‌افتاد که پدران، پسران، برادران و عموهای خود را می‌کشتیم. و این خویشاوندکشی، نه تنها بر ذایقه ما تلخ نمی‌آمد، بلکه بر ایمانمان هم افزود،چه اینکه در راه حق و راستی، پابرجا بودیم و در سختیها، شکیبا و در جهاد با دشمن کوشا.
گاه مردی از ما با مردی از سپاه خصم، گلاویز می‌شدند. و چون دو گاو نر، بر هم می‌جستند و هر یک می‌خواست جام مرگ را به حریف خود بجشاند و از شربت آن سیرابش سازد. گاه فتح و غلبه از آن ما بود و گاهی هم دشمن به پیروزی می‌رسید.
خداوند هم، چون صداقت و راستی را در ما مشاهده کرد، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و نصرت و پیروزی را بهره ما کرد تا جایی که شعاع تابش اسلام فراگیر شد و دامنه آن در شهر و دیار گسترش یافت.
به جان خودم سوگند، اگر رفتار ما نیز همانند شما بود، امروز پرچم اسلام برافراشته؛ و صلای مجد و عظمت آن طنین انداز نبود....
قال علی (ع):... لقد کنا مع رسول الله (ص) نقتل آبانا و ابنانا و اخواننا و اعمامنا لایزیدنا ذلک الا ایمانا و تسلیما و مضیا علی امض الالم و جدا علی جهاد العدو و الاستقلال بمبارزه الاقران و لقد کان الرجل منا و آلاخرین عدونا بتصاولان تصاول الفحلین و نبخالسان انفسهما ایهما یسقی صاحبه کاس المنون فمره لنا من عدونا و مره لعدونا منا فلما رانا الله صدقا صبرا انزل بعدونا الکبت و انزل علینا النصر... و لعمری لو کنا ناتی مثل هذا الذی اتیتم ما قام الدین و لاعز الاسلام.... [1] .