رسول خدا(ص) نماز را به چشمه آب گرمی تشبیه می‌کرد که بر در خانه انسان جاری باشد چشمه‌ای که آدمی بتواند در هر شبانه روز پنچ نوبت در ان شستشو کند. (و می‌فرمود:) آیا بر کسی که در چنان آبی شستشو کند، چرک و آلودگی باقی خواهد ماند؟!
حرمت نماز را کسانی پاس داشتند که زیورهای دنیا و فریبندگی اموال و نور چشمی فرزندان، آنان را از اهتمام به نماز و انجام دادن آن باز نداشت. خدای سبحان در مدح آنان فرموده است:
مردانی هستند که پیشه تجارت و داد و ستد، آنان را از یاد خدا و ادای نماز غافل نخواهد ساخت. [1] .
پیامبر خدا(ص) با آنکه مژده بهشت دریافت کرده بود و به زندگانی جاوید بهشتی بشارت داده شده بود، با این حال، چندان نماز می‌گزارد که خود را به رنج و زحمت می‌افکند و این بدان جهت بود که خدای سبحان به او فرموده بود:به کسان خود دستور بده نماز بگزارند و خود نیز بر ادای آن صبر و شکیبایی پیشه کن. [2] .
قال علی (ع):... شبهها رسول الله (ص) بالحمه تکون علی باب الرجل فهو یغسل منها فی الیوم و اللیله خمس مرات فما عسی ان یبقی علیه من الدرن، و قد عرف حقها رجال من المومنین الذی لایشغلهم عنها زینه متاع و لا قره عین من ولد و لا مال. یقول الله سبحانه: (رجال لاتلهیهم تجاره و لا بیع عن ذکر الله و اقام الصلوه و ایتا الزکوه) و کان رسول الله (ص) نصبا بالصلاه بعد التبشیر له باجنه لقول الله سبحانه: (و امر اهلک بالصلوه و اصطبر علیها) فکان یامر بها اهله و یصبر علیها نفسه. [3] .