وقتی که محمد مردم را به ایمان به خدا و یکتاپرستی دعوت نمود ما اهل بیت نخستین کسانی بودیم که به او ایمان آوردیم و آنچه آورده بود تصدیق کردیم. و سالها بر همان منوال گذشت در حالی که در هیچ یک از محله‌ها و آبادیهای عرب جز ما، کسی خدا را پرستش نمی‌نمود.
قوم ما (قریش) خواستند پیامبرمان را بکشند و ریشه ما را بر کنند (به همین منظور) نقشه‌ها برای ما کشیدند و کاری ناروا با ما کردند. و ما را از خوراکی و نوشیدن جرعه‌ای زلال بازداشتند و بیم و ترس را به ما ارزانی داشتند و بر ما دیده بانان و جاسوسان گماشتند و ما را به رفتن به کوهی سخت و ناهموار ناگزیر ساختند. و آتش جنگ را بر ضد ما بر افروختند و میان خود پیمانی نوشتند که با ما نخورند و نیاشامند و همسری و خرید و فروش نکنند و دست بر دستمان نسایند و امانمان ندهند مگر آنکه پیامبر را به ایشان بسپاریم تا او را بکشند و مثله کنند (تا عبرت دیگران باشد).
ما از ایشان جز در موسم حجی تا موسمی دیگر امان نداشتیم (و امان فقط منحصر به ایام حج بود). پس خداوند ما را بر حمایت از او و دفاع از حریم و نگهداشت حرمت او و نگهبانی از او با شمشیرهای خود در تمام ساعات هولناک شبانه روز، مصمم داشت.
مؤمن ما از این پایمردی امیر ثواب داشت و کافرمان [1] نیز به سبب خویشی و ریشه دودمانی خود از او حمایت می‌کرد.
اما دیگر قریشیان که اسلام آورده بودند چنان بیم و هراسی که ما داشتیم، نداشتند. زیرا یا به سبب هم پیمانی، ریختم خونشان (بر کفار) ممنوع بود و یا عشیره و قومشان از آنان دفاع می‌کردند.
به هیچ کس چنان گزندی که از سوی قوممان متوجه ما بود نرسید؛ چه، آنان از کشته شدن نجات یافته و در امان بودند....
قال علی (ع):... ان محمدا لما دعا الی الایمان بالله و التوحید له کنا اهل البیت اول من امن به و صدقه فیما جاء به فلبثنا احوالا کامله مجرمه تامه و ما یعبدالله فی ربع ساکن من العرب غیرنا.
فاراد فومنا قتل نبینا و اجتیاح اصلنا و هموا بنا الهموم و فعلوا بنا الافاعیل.
و منعونا المیره و امسکوا عنا العذب و احلسونا الخوف و جعلوا علینا الارصاد و العیون و اضطرونا الی جبل و عر و اوقدوا لنا نار الحربت و کتیوا علینا بینهم کتابا لایواکلوننا و لایشاربوننا و لایناکحوننا و لا یبایعوننا و لانامن فیهم حتی ندفع الیهم محمدا فیقتلوه و یمثلوا به فلم نکن نامن فیهم الا من موسی الی موسم فعزم الله لنا علی منعه و الذب عن حوزته.... [2] .