وقتی حجاج بن یوسف آن جنایتکار تاریخ حاکم عراق شد، (در پی دستگیری و کشتار شیعیان برآمد) و به تعقیب کمیل بن زیاد یار باوفای حضرت امیر علیه‌السّلام پرداخت، کمیل مخفی شد، حجاج حقوق و مزایای قوم او را قطع کرد.
سرانجام کمیل نتوانست ناراحتی و سختی قوم خود را تحمل کند با خود گفت: من دیگر پیر شده‌ام و عمرم به پایان رسیده، سزاوار نیست قوم خود را محروم کنم، و به این ترتیب خود را تسلیم حجاج کرد و نزد او رفت. حجاج که دید کمیل با پای خود آمده است گفت: دوست داشتم تو را دستگیر می‌کردم (حالا با پای خود آمده‌ای) کمیل گفت: دندانهای نیش خود را (همچون درندگان هنگام دریدن طعمه) بر من فرو مکن و مرا نترسان، به خدا که از عمر من جز اندکی (همانند اوائل غبار) نمانده است، هرگونه که خواهی حکم کن که خدا را وعده گاهی است و بعد از قتل حسابی در کار است (و باید پاسخگوئی باشی) و بدان که امیرالمؤمنین به من خبر داده است که قاتل من تو هستی! حجاج گفت: پس حجت بر تو تمام است (یعنی برای صدق کلام علی هم شده باید تو را بکشم) کمیل گفت: بله اگر تو قاضی باشی و قضاوت کنی، حجاج گفت: آری تو جزء قاتلین عثمان هستی، آنگاه دستور داد گردن او را قطع کردند. [1] .