باید با کسانی که رفتاری مخالف آئین الهی در پیش گرفته‌اند، مبارزه کرد.
بنابراین مبارزه با دشمنان حق بر کسی که حق را شناخته، واجب است و این کار همه روزه و در هر مکان در حکم فریضه‌ای عینی است.
انسان وظیفه دارد که از روی حق عمل کند و در عین حال به دفاع از حق نیز برخیزد. کافی نیست که ستمگر نباشید، بلکه لازم است از ستمدیدگان نیز دفاع کنید.
امام علی (ع)، در نامه‌ای به کارگزار خود در قلمرو همدان و اصفهان چنین می‌گوید:
... و اما بعد... فان جهاد من صدف عن الحق رغبه عنه وهب فی نعاس العمی و الضلال اختیارا، فریضه علی العارفین، و انا قد هممنا بالمسیر الی هولاء القوم الذین عملوا فی عباده الله بغیر ما انزل الله...
و اما بعد...
جهاد با کسی که از راه حق دور شده و به اختیار خود به سراشیب نابینائی و گمراهی فروافتاده، بر رهروان حق واجب است. ما کمر همت بسته‌ایم تا با مردمی که آئین خداوند را نادیده گرفته‌اند، اموالی را (که همگان در آن شریکند) غصب نموده‌اند، حدود شرعی را کنار گذاشته‌اند، حق را پایمال کرده‌اند، در زمین فساد پراکنده‌اند و با قاسطین پیوند دوستی بسته‌اند نبرد کنیم، (کوردلی آنان تا به جائی است) که هر گاه خداوند بهترین فردشان را به ولایت بر آنان بگمارد، کینه‌ی وی را به دل می‌گیرند، و اگر ستمکاره‌ای بر آنان فرمانروایی کند، به او مهر می‌ورزند. در بیدادگری اصرار دارند و در تفرقه افکنی همکاری می‌کنند. بارها در برابر حق ایستاده‌اند، و در گناهکاری و ستمگری همدستی نموده‌اند. چون این نامه به تو رسد مقام خود را به مورد اعتمادترین یارانت بسپار و به سوی ما رهسپار شو تا در کنار ما با چنین دشمنی روبرو شوی، و بدین‌سان فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر را به جای آوری، با حق همراه گردی، و از باطل دور شوی. زیرا ما و تو هیچ یک از پاداش جهاد بی‌نیاز نیستیم، و خداوند یگانه برآورنده‌ی نیازما و پناه ماست.» [1] .