حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام در یکی از سفرها به سوی شهر کوفه می‌رفت که در راه با مردی مسیحی همسفر شد و مقداری از راه راباهم رفتند
از مقصد یکدیگر پرسیدند.
امام علی‌علیه السلام فرمود:
به کوفه می‌روم
و مسیحی گفت:
به شهری غیر کوفه می‌روم
راه مشترک را با دوستی و شادابی طی کرده تا سر دو راهی رسیدند.
مرد مسیحی باشگفتی دید که حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام بدنبال او می‌آید پرسید:
مگر بکوفه نمی‌روی؟
امام علی‌علیه السلام پاسخ داد:
چرا، می‌روم.
مسیحی گفت:
پس چرا بدنبال من روانی؟ راه کوفه آن طرف است.
حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام فرمود:
می‌دانم، امّا پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم ما فرمود: با شخصی که همسفر شدید به هنگام جدائی رفیق خود را مقداری بدرقه کنید.
مرد مسیحی بامشاهده این اخلاق کریمانه وشنیدن دستورالعمل اخلاقی رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم نسبت به همسفر خود در فکر فرو رفت و گفت:
من هم به دین شما، و پیامبر شما ایمان می‌آورم، واز هم جدا شدند.
امّا شگفتی مرد مسیحی آنگاه به اوج خود رسید که وقتی وارد کوفه شد تازه همسفر خود راشناخت که آن بزرگ بزرگان، حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام است،
جذب محفل امام شده و از یاران امام علی‌علیه السلام قرار گرفت. [1] .