اما گمانم این است که اصحاب شورا (که عثمان را به خلافت برگزیدند) آن روز را به شب نرساندند مگر اینکه از انتخاب خود پشیمان شدد و از راءی خود بازگشتند و هر یک گناه را به گردن دیگری می‌انداخت و با این همه، خود و دیگران را سرزنش می‌کرد.
طولی نکشید که همان سرسختها (که در برگزیدن وی پافشاری می‌کردند) به تکفیر و تبری از او پرداختند و علیه او نغمه‌ها ساز کردند... تا جایی که عرصه را بر عثمان تنگ نمودند و وی را مجبود ساختند تا به دوستان خود پناه برد و از آنان و دیگر اصحاب رسول خدا(ص) درخواست استعفا کند و از آشوبی که علیه او بر پا گشته بود، بهراسد و از کردار خود اظهار پشیمانی کند.
این پیشامد از پیشامد قبلی برای من دردناکتر و بر بی صبری و بی تابی، سزاوارتر بود. رنجی که از این رهگذر بهره من شد و بار اندوهی که از آن بر دلم نشیت، قابل توصیف و اندازه گیری نیست. اما تصمینم من این بود که صبر و شکیبایی پیشه سازم و بر تحمل آنچه سخت تر و دردناکبر است مهیا باشم.
قال علی (ع):... ثم لم اعلم القوم امسول من یومهم ذلک حتی ظهرت ندامتهم و نکصوا علی اعقابهم و احال بعضهم علی بعض کل یلوم نفسه و یلوم اصحابه ثم لم تطل الایام بالمستبد بالامر ابن عفان حتی اکفروه و تبرووا منه و مشی الی اصحابه خاصه و سائر اصحاب رسول الله (ص) عامه یستقیلهم من بیعته الی الله من فلتته فکانت هذه یا اخا الیهود اکبر من اختها و افظع و احری ان لا یصبر علیها فنالنی منها الذی لا یبلغ و صفه و لایحد وقته و لم یکن عندی فیها الا الصبر علی ما امض و ابلغ منها. [1] .