ب: عطف بر سابق و آن در جائى است كه زمان معطوف عليه قبل از زمان معطوف باشد مانند: لقد ارسلنا نوحا و ابراهيم‌ .

ج: عطف بر لاحق و آن عكس صورت قبلى است مانند:

و كذلك نوحى اليك والى الّذين من قبلك‌ .

«واو»

بر دو وجه است:

1- حرف نداء و مختص به باب ندبه مانند: و ازيداه.

2- اسم فعل بمعناى « اعجب » مانند:

و گاهى بجاى « واو » مى‌گويند « واها » مانند:

و اها لسلمى ثم واها واها.

چنانچه در برخى اوقات مى‌گويند « وى » و احيانا آنرا با كاف خطاب مى‌آورند يعنى مى‌گويند: « ويك » يا « ويلك » .

«يا»

حرف بوده و از آن در مطلق نداء استفاده مى‌كنند.

مؤلّف مى‌گويد:

قواعدى كه تا باينجا نقل شد خلاصه و مختصرى بود از آنچه در تركيب عبارات بكار آمده و بدون اطّلاع بر آنها ممكن نيست بتوان كلامى را تركيب نمود، اكنون پس از بيان آنها مى‌پردازيم به تجزيه و تركيب كامل پاره‌اى از عبارات و بمنظور عدم اطاله سخن و زياد نشدن صفحات كتاب تنها به تجزيه و تركيب يكى از سوره‌هاى كوتاه قرآنى و يك حديث از ائمه طاهرين سلام اللّه عليهم اجمعين مى‌پردازيم و از خداوند منّان در اين مورد كمك و استعانت مى‌جوئيم.