«بله»

بفتح باء و سكون لام و فتح هاء بر سه قسم است:

1- اسم فعل بمعناى « دع »

2- مصدر بمعناى « ترك » .

3- اسم و مرادف با « كيف » .

بنابراين مابعدش در صورت اوّل منصوب بوده و در فرض دوّم مجرور و در تقدير سوّم مرفوع مى‌باشد.

«تا»

تاء مفرد در چهار موضع به چهار نحو استعمال ميشود:

1- در اوائل اسماء و متحرك استعمال مى‌شود، در اينصورت حرف جرّ است و معنايش قسم مى‌باشد.

2- در اواخر اسماء و نيز متحرك استعمال مى‌گردد، در اينفرض حرف خطاب است مانند: انت.

3- در اواخر افعال و همچنين متحرك استعمال ميشود، در اينصورت ضمير است مانند: فمت.

4- در اواخر افعال ساكن استعمال مى‌گردد، در اينفرض حرفى است كه بعنوان علامت تأنيث بكار ميرود مانند: ضربت.

«ثمّ»

بضم ثاء و فتح ميم مشدّد و گاهى « فمّ » با فاء آورده ميشود، اينكلمه حرف عطف است و مقتضى سه امر است:

1- تشريك متعاطفين در حكم.