تناسب در مقام عطف محفوظ مى‌باشد مانند: زيد قام و عمرا اكرمته.

دراينمثال اگر « عمرا » منصوب خوانده شود عطف بر جمله فعليّه يعنى « قام » بوده و در صورتيكه مرفوع باشد عطف ميشود بر جمله اسميّه يعنى « زيد قام» و چنانچه ملاحظه مى‌كنيم در هر دو فرض تناسب در عطف محفوظ است.

5- راجح الرّفع: و آن در غير موارد مذكور است مانند: زيد ضربته.

3- منادى و اقسام و احكام آن‌

منادى: عبارتست از اسمى كه بواسطه ادات نداء خوانده شود و آن بر دو قسم است:

1- مناداى قريب: و آن عبارتست از اسمى كه بعد از ادات نداء قريب يعنى « همزه » يا « ياء » واقع شود مانند: يا زيد.

2- مناداى بعيد: و آن عبارتست از اسمى كه بعد از ادات بعيد يعنى: « ايا » ، « هيا » ، « اى » ، « وا » ، « ياء » واقع شود.

براى منادى احكامى است كه ذيلا به اهمّ آنها اشاره مى‌كنيم.

الف: لازم است منادى اسم ظاهر باشد.

ب: لازم است بر سر منادى « ال و لام» در نيايد مگر در لفظ جلاله يعنى « اللّه » .

ج: گاهى ادات نداء حذف شده و منادى در كلام باقى ميماند مانند:

يوسف اعرض عن هذا.

د: حذف ادات نداء در موارد ذيل جايز نيست.

1- موردى كه منادى اسم جنس باشد مانند: رجل.

2- موردى كه منادى مندوب باشد مانند: يا زيداه.

3- موردى كه منادى مستغاث باشد مانند: يا لزيد.

4- موردى كه منادى اسم اشاره باشد مانند: يا هذا.