است:

1- تميزى كه ابهام را از ذات بر طرف مى‌كند مانند: عندى منوان سمنا.

2- تميزى كه ابهام را از نسبت واقع در جمله بر طرف مى‌كند نظير: و اشتعل الرّأس شيبا.

3- تميزى كه ابهام را از نسبت واقع در شبه جمله بر طرف مى‌كند مثل: للّه درّه فارسا.

4- تميزى كه ابهام را از نسبت واقع بين مضاف و مضاف اليه بر طرف مى‌كند مانند:

عندى خاتم فضّه.

احكام تميز

براى تميز احكامى است كه ذيلا به اهم آنها اشاره مى‌كنيم:

الف: حكم تميز آنستكه غالبا جامد باشد و از اين جهت با حال فرق دارد.

ب: جايز نيست كه تميز را جمله آورد بخلاف حال.

ج: رأى صواب اينستكه تميز را بر عاملش مقدّم نميتوان نمود.

د: تميزى كه رافع ابهام از ذات است كثير بوده و نصبش فراوان ولى جرّش قليل است بخلاف تميزى كه رافع ابهام از غير ذات باشد زيرا چنين تميزى قليل بوده ولى جرّش بسيار است.

ه: در تميزى كه مبيّن ذات است عاملش همان ذات بوده و در مبيّن نسبت عامل مسند مى‌باشد.

شرح اسمائيكه دائم مجرور مى‌باشند

. اينقسم از اسماء دو تا بوده باين شرح: