ب: وقتى قربانى به محلّ ذبح رسيد و آن منى است در صورتى كه محصور حاج بوده و مكه است به فرضى كه وى معتمر باشد و بهر تقدير بعد از رسيدن قربانى به محلّ مقرر لازم است كه ناسك حلق يا تقصير كرده و به نيّت محلّ شدن از احرام خارج گردد و تمام محرّمات بر وى حلال مى‌گردد مگر تماس با زنان كه آن موقوف است به اينكه در سال بعد حج بجاى آورده يا عمره‌اى انجام دهد اعم از امسال يا سال ديگر.

البته حكم مذكور در جائى است كه مناسكى را كه وى به آن متلبس شده بر عهده‌اش واجب مستقرّ باشد ولى در عير اين صورت بعد از پيش آمدن حصر اگر در آن مناسك طواف النساء واجب باشد آن طواف را بجاى آورده و با ارسال هدى و خروج از احرام از تمام محرّمات حتى زنان نيز محلّ مى‌گردد.

ج: بواسطه اشتراطى كه در ابتداء احرام نموده وجوب قربانى از وى ساقط نمى‌شود

بلى، فائده شرط اين است كه وى در خروج از احرام مى‌تواند تسريع و تعجيل كند.

د: در صورتى كه محصور بعد از ارسال قربانى و خروج از احرام مطلع شد كه در وقت موعود نائب قربانى را ذبح نكرده احلالش باطل نيست بلكه فقط بر وى لازم است كه قربانى را در سال آينده بفرستد.

ه: در موقع ارسال قربانى بر محصور على الاقوى واجب نيست تا زمان رسيدن قربانى به قربان‌گاه از امورى كه بر محرم حرام است اجتناب كند.