و: زمانى كه امام (ع) يا عامل آنحضرت زكات را مطالبه كنند واجب است به ايشان داده شود.

برخى از فقهاء فرموده‌اند:

در حال غيبت نيز اگر فقيه مطالبه زكات را بكند لازم است به وى بدهند.

البته اگر بدون اينكه امام عليه السّلام يا عامل آن حضرت و يا فقيه مطالبه زكات كنند آن را به ايشان بدهند افضل است.

بعضى از فقهاء فرموده‌اند:

دفع زكات به امام عليه السّلام يا عامل آن جناب و يا فقيه واجب است اگر چه ايشان مطالبه نكرده باشند.

ز: اگر مالك مال كه زكات بر او واجب شده اظهار كند كه زكات مالش را داده است بدون اينكه او را قسم دهند كلامش را بايد تصديق نمود.

ح: مستحب است زكات را به هر هشت صنف تقسيم نمايند.

ط: مستحب است از هر صنفى به جماعتى بدهند.

ى: جائز است تمام زكات را بيك نفر از صنف واحد داد.

ك: در صورتى كه زكات را يك جا بفقير بدهند مى‌توانند وى را غنى ساخته و بيش از احتياجش باو بدهند.

ل: مستحب است كمترين قدرى كه به مستحق زكات مى‌دهند به مقدار نصاب اوّل نقدين‌ [1] باشد.

[1] يعنى يا بمقدار 20 دينار بوده و يا 200 درهم باشد.