و گاهى بعد از « انّ » مبتدأ مرفوع آمده لاجرم اسم آن ضمير شأن محذوف مى‌باشد مانند آنچه در فرموده پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم آمده:

انّ من اشد النّاس عذابا يوم القيامة المصوّرون (شديدترين مردم از حيث عذاب در روز قيامت كسانى هستند كه سازنده صورت مى‌باشند).

شاهد در « انّ » است كه اصل آن « انّه » است و ضمير منصوبى محذوف همان ضمير شأن مى‌باشد.

چنانچه شاعر يعنى اخطل نيز مى‌گويد:

يعنى: همانا كسيكه به معبد يهود و نصارى روزى داخل شود در آنجا با زنانى ملاقات مى‌كند كه در فراخى چشم همچون گاوهاى وحشى و آهوان مى‌باشند.

در اين بيت نيز اسم « ان » ضمير شأن محذوف مى‌باشد و جهت آن كه اسم (انّ) را لفظ « من » قرار نداديم اينستكه « من » شرطيه است بدليل آنكه دو فعل (يدخل و يلق) را جزم داده فلذا نميتوان آنرا اسم انّ دانست زيرا ادات شرط صدارات دارند و ما بعد اينكلمات در ما قبلشان نمى‌تواند عمل كند از اينرو اسم دانستن « من » با محذور و اشكال همراه مى‌باشد.

حمل كسائى و تضعيف آن‌

كسائى در حديث: انّ من اشد الناس الخ لفظ « من » را بر زيادى حمل كرده و گفته است: بدين ترتيب اسم « انّ » كلمه « اشد » بوده و خبرش « المصوّرون » مى‌باشد.

غير اخفش از ساير علماء اهل بصره كلام او را رد كرده و گفته‌اند اينمقاله صحيح نيست زيرا كلام موجب و مثبت بوده و مجرور به « من » يعنى « اشدّ الناس» بنابر قول صحيح معرّقه مى‌باشد و پرواضح است كه « من » در كلام موجب بر سر معرفه زائد نمى‌آيد.