شد چو آغشته بخون پيكر داماد حسين‌

برشد از بام فلك ناله و فرياد حسين‌

تيشه ظلم چو آن سرو قد از پا افكند

كند گفتا ز ستم خانه و بنياد حسين‌

ناگه افتاد بخون نوگل بستان حسن‌

خم شد از بار الم قامت شمشاد حسين‌

رود از خاطر او داغ غم قاسم او

گر كه داغ على اكبر رود از ياد حسين‌

شد كفن برتن قاسم چو قباى شادى‌

داغ آمد روى داغ دل ناشاد حسين‌

زهره برزد كف افسوس چو در پيش عروس‌

زينت نوك سنان شد سر داماد حسين‌

جوديا داغ على اكبر و قاسم داغيست‌

كه نه تا عرصه محشر رود از ياد حسين‌