گروههاى مختلفى به خون‌خواهى آن حضرت خروج كرده و تمام قاتلان و معاونين آنها را با جميع آنانى كه در معركه جنگ حاضر بودند كشتند به طورى كه يكنفر از ايشان را باقى نگذاردند و به نقل صاحب جنّات الخلود يك نفر از ايشان كه از چنگ خون‌خواهان فرار كرد در آخر همان سال آتشى برمحاسن نحسش افتاد و آن را سوزاند، وى براى نجات خود به شط فرات پناه برد و خويش را در آن انداخت ولى اين فرار او را از مرگ نجات نداد و در ميان آب به جهنّم واصل شد .

و امّا محلّ شهادت آن حضرت :

مكانى است از زمين كربلاء نزديك قبر آن جناب، حضرت در هنگام جنگ پس از كوشش و برطرف شدن قدرت و قوّت كه معلول كثرت جراحات و زخمها بود بى‌تاب گشته و از مركب پياده شده به روى خاك نشستند و آن گروه دشمن كه به ظاهر مسلمان و در واقع از هركافر و مشركى بدتر بودند اطراف آن حضرت را احاطه كرده و با تير و نيزه و سلاحهاى ديگر آن وجود مبارك را از پاى درآوردند كه شرح و تفصيل آن انشاء اللّه بعدا ذكر خواهد شد .

مدّت امامت‌

مدّت امامت آن حضرت يازده يا دوازده سال بوده است .