ممكنات از اوست چرا كه هر صفتى (از اين صفات) گواهى مى دهد كه غير از موصوف است و هر موصوفى (از ممكنات) شهادت مى دهد كه غير از صفت است، پس هر كس خداوند سبحان را (با صفاتى همچون صفات مخلوقات) توصيف كند او را با امور ديگرى قرين ساخته و آن كس كه او را با چيز ديگرى قرين كند دوگانگى در ذات او قائل شده و كسى كه دوگانگى براى او قائل شود اجزايى براى او پنداشته و هركس براى او اجزايى قائل شود به راستى او را نشناخته است و كسى كه او را نشناسد به او اشاره مى كند و هر كس به او اشاره كند او را محدود شمرده و هر كس او را محدود بداند او را به شمارش درآورده است(و در وادى شرك سرگردان شده است)».[1]

توضيح و شرح اين بخش از خطبه از حوصله اين مقاله بيرون است و لذا به نقطه حساس سخن امام اشاره مى كنيم.

امام تعدد صفات خدا را با ذات وى چنين محكوم مى كند: «وَكَمالُ الاِخْلاصِ لَهُ نَفْيُ الصِّفاتِ عَنْهُ»، و اخلاص در توحيد اين است هر نوع صفات زائد بر ذات از او نفى شود چرا «لِشَهادَةِ كُلِّ صِفَة أنَّها غَيْرُ الْمَوْصوفِ وَشَهادةِ كُلِّ مَوصوف أنَّهُ غَيْرُ الصِّفةِ»، چون طبيعت صفت گواهى مى دهد كه غير از موصوف است، همچنين طبيعت موصوف گواهى مى دهد كه جدا از صفت است. اگر بگوييم صفات او عين ذات اوست مشكل برطرف مى شود و اگر به دوگانگى قائل شويم و بگوييم اوصاف او جدا از ذات اوست در اين صورت ذات او را با چيز ديگر به نام «صفات زائد»، قرين و همراه