هر نظر محدود مى باشد. در اين صورت چگونه مى توان گفت آنها علم غيب دارند؟

اميرمؤمنان(عليه السلام) پس از فتح بصره و تسليم شهر، بر فراز منبر قرار گرفت و از آينده اين شهر كه در آب فرو مى رود، گزارش داد و فرمود: همه شهر در آب فرو مى رود، جز مسجد جامع اين شهر كه به سان سينه كشتى در دريا خود را نشان مى دهد.

در اين هنگام، مردى از پاى منبر برخاست و گفت: شما با اين گزارش مدعى علم غيب شده ايد، در حالى كه علم غيب، از آن خداست.

امام(عليه السلام) او را از اشتباه درآورد، و فرمود: من مى گويم علم غيب نيست بلكه نوعى آموزش از جانب خداست.[1]

نزديك تر به پيامبر خاندان اوست

آن گاه كه امام رضا(عليه السلام) وارد خراسان شد، و استقرار يافت، روزى مأمون در حال قدم زدن با امام هشتم(عليه السلام) به وى چنين گفت: من در موضوعى انديشيدم، راه صواب براى من گشوده شد و آن اين كه درباره بنى عباس و بنى طالب و انتساب آن دو به پيامبر انديشيدم و هر دو گروه را در فضيلت، يكسان يافتم و اين كه برترى بخشيدن برخى بر برخى ديگر، زاييده هوى و تعصّب است.

امام هشتم(عليه السلام): اين سخن شما پاسخى دارد كه اگر خواهان آن هستيد يادآور شوم و در غير اين صورت، سكوت كنم.