نيايش دوم [1]

حمد و سپاس خداوندى را كه بر ما منّت نهاد و پيامبر خود محمّد صلّى اللّه عليه و آله را به رسالت بر ما فرستاد. اين نعمت ويژه ما بود و امتهاى گذشته كه در قرنهاى پيشين مى‌زِيستند بى‌بهره از آن بودند.

اين همه برآمده از قدرت اوست كه ناتوان نبوَد در هر كار هر چند سترگ بُوَد و فرو نگذارد هيچ كارى را هر چند خرد بُوَد.

پس ما را خاتمِ همه آفريدگان قرار داد و گواهان بر منكران. و به كَرَمِ خود شمارِ ما را از آنان كه شمارشان فرو كاست فزونى بخشيد.

بار خدايا، بر محمد كه امين وحى توست، برگزيده از ميان آفريدگان توست، دوست مخلص از ميان همه بندگان توست، آن امام رحمت و پيشواى خير و كليد بركات، درود بفرست، آن‌سان كه او جان خويش در فرمان تو نهاد و جسم خويش به راه تو هدف تير بلا گردانيد و در دعوت به دين تو با خويشاوندان خود آشكارا خصومت ورزيد و براى خشنودى تو با خاندان خويش به پيكار برخاست و تا دين تو را زنده دارد، پيوند از خويش و پيوند ببريد. نزديكان انكار پيشه را از خود دور داشت و دوران دعوت‌پذير را به خود نزديك ساخت. در راه تو با بيگانگان دوستى ورزيد و با نزديكان دشمنى. و تا حق رسالت تو بگزارد، خويشتن را به رنج افكند. جان خويش در بوته تعب نهاد تا به كيش تو دعوت كند. خويشتن به كار داشت تا امت را اندرز دهد. به ديار غربت رخت كشيد و موطن مألوف و زادبوم و سراى انس خود رها كرد، تا دين‌